"စမ်းနွေရဂုံ"[ Completed ]

အပိုင်း ၂၆

(၂၆)

နေ့လည်ခင်း တရေးတမောအိပ်ပြီး နိုးလာတော့ တအိမ်လုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်နေ၏။နွေဆူးက ဧည့်ခန်းမှာပတ်ပြေး ဟိုတယောက်က ကြက်မွှေးတုတ်နဲ့လိုက်ရိုက်။ဖိုးလူကပြတင်းပေါက်ကျောပေးရပ်ကြည့်လို့။မဆီမဆိုင်နဲ့ ဘေးအိမ်က ဝဖိုင့်ဖိုင့်အန်တီကြီးလည်း လာကြည့်သည်။

"အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ!!"

ထိုတော့လဲ မျက်နှာလေးတွေ ငယ်ကာခေါင်းငုံ့သွားကြ၏။တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ မျောက်လောင်းတွေ။

"ဘာဖြစ်ကြပြန်လည်း!"

"ကိုကို နွေဆူးကလေ"

"ညည်းမဖြေနဲ့ ၊ စမ်းရေသွင် ကလေးပြောစမ်း"

အရင်တိုင်တန်းဖို့ မောင်းတင်ထားတဲ့ စက်ခလုတ် ပြန်ဆွဲချရသည်။ကိုကိုက နှမကိုကျ အဖက်မလုပ်။သူ့ကလေးစကားကိုပဲ နားထောင်သည်။

"သူပြောတာ အကုန်မမှန်ဘူး"

"ညည်းမပြောနဲ့ဆို"

တရားခံနဲ့တရားလို ကိုယ်လိုရာယူပြောမှာပေါ့။အမှန်တရားဆိုတာ တခုထဲပဲကို ဘာလို့ ဟိုဘက်ဒီဘက် မျှမမေးတာလဲလို့။

"ဖုန်းက ကို့ကို့ဖုန်း ၊ ဓာတ်ပုံက လည်း ကိုကို့ပုံပဲ စာအိတ်ကသာသူ့ဟာ၊စမ်းရေ ငါနင့်ပစ္စည်းဘာထိရသေးလို့လဲ ကြည့်တောင်မကြည့်ရသေးတဲ့ ဥစ္စာ"

"မကြည့် ကြည့် ၊ နင်ဘာလို့ ငါ့စာအိတ်ယူလဲ.. တောင်းတော့ ပြန်မပေးပဲနဲ့"

"ငါကြည့်ချင်လို့ ယူတာ ၊ ကြည့်ပြီး ပြန်ပေးမှာပေါ့"

ဟေဝန် ကြားထဲက ရူးချင်လာသည်။သူငယ်ချင်းတွေ အနွံတာခံလို့ တည့်ကြမယ်ပေါ့။စိတ်ထားလေးတွေ ကောင်းလို့သင့်မြတ်မယ်ပေါ့။တက်တက်စင်အောင် လွဲတော့တာပဲ။

"အေး..ငါ ပြန်မရောက်ခင် နင်တို့ကိစ္စ အပြီးရှင်းထား၊ညီလေး ပြန်ဖို့လုပ် လိုက်ပို့မယ်"

အခန်းထဲ ရောက်လို့မှ ကားသော့ဖြုတ်ရုံရှိသေး အပြင်က တစခန်းထကြပြန်သည်။ဟေဝန် ခေါင်းသာရမ်းမိသည်။ဒီကလေးမနဲ့ တအိမ်ထဲဘယ်လိုနေရမတုန်း။

"နင်တို့ ကိုလေးလာပြီ"

ဧည့်ခန်းလေးသည် ရုတ်ချည်း တိတ်ကျသွား၏။အချိန်ကိုက် ဘေးအိမ်က အဒေါ်ကြီးလည်း ပြုံးစိစိဖြစ်သွားလေ၏။