"စမ်းနွေရဂုံ"[ Completed ]

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

(၃၀)

၁၀ နှစ်ခန့်ကြာသော်......။

ခြံထဲက သနပ်ခါးပန်းပင်ကြီး အောက် ခြေဆင်းထိုင်နေသော သားအဖနှစ်ယောက်။

"ပျင်းတယ် အဖေ့ရာ"

"ငါလည်း ပျင်းတာပဲကွ"

အိမ့်ဆည်းလည်းလေးတွေ မရှိတော့ နှစ်ထပ်အိမ် အကြီးကြီးကလည်း တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။တမင် ဖွင့်ထားတဲ့ စန္ဒယားက ဘယ်လောက်ပဲ နားဆင်ဖွယ်ကောင်းသည့် သံစဉ်တွေ ပေါ်ထွက်နေပါစေ အင်မတန်မှ ပျင်းရိ ငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းနေလေသည်။

"သုံးနာရီကလည်း ထိုးခဲလိုက်တာ အဖေရာ"

"မင့်ပဲ ရှည်လွှတ်တာကိုး..သူတို့ ခွင့်ယူမယ်ပြောသားပဲ"

"ခုနောင်တရနေပါပြီဗျ"

ရဂုံတစ်ယောက် မြက်ခင်းပြင်ပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း အတိတ်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိသည်။
ရုပ်ရှင်ကြည့်ရသလို အနှေးကွက်နဲ့ပြန်မြင်ရတဲ့ ဖြစ်ခဲ့သမျှ အတိတ်သည် အာရုံမှာ ထင်ထင်လင်းလင်း။

"ကျွန်တော် တော်တော် ချူချာခဲ့တာပဲနော်၊အားလုံး ကျွန်တော့်ကြောင့်အလုပ်များခဲ့ရတယ်"

"အဲ့ဒါ မင်းမဆင်ခြင်တာလေ၊နှမအားကိုးပြီး မိုက်နေတာ ၊ ဒီအကြောင်းတွေ စမ်းရေသာသိရင် ဘယ်လောက်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမလဲ..ပြီးသွားခဲ့ပြီဆိုပေမဲ့ သူအနားမှာ ရှိမနေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ...အင်း ငါ့သားလေး သနားစရာ"

ဆောင်းနဲ့နွေမှာ အလုပ်ကို သည်းကြီးမည်းကြီးလုပ်ပြီး မိုးတွင်းရောက်ရင် ဖျားနာတတ်တဲ့ သားကြီးက ဆေးရုံဘယ်နှခေါက် တက်ခဲ့ရလဲ လက်ချိုးလို့ ညောင်းမည်။

သိပ်ပြင်းထန်လို့ရယ် မဟုတ်။ရူးနှမ်းနှမ်း မောင်နှမတွေဆိုတော့ဆေးရုံကများ အမှတ်တရတွေရှိသည်တဲ့လေ။နှုတ်စီးတယ်လို့များ ပြောရမလား..နမိတ်ပြတယ်လို့ ဆိုရမလား..တရှောင်ရှောင်ဖြစ်တဲ့ ရောဂါ သူ့နှမကုမှ ပျောက်သွားသတဲ့။

အံ့ရောပဲ။

"ဒါနဲ့ သားကြီး ၊ ငါဒီမနက် လင်းမေတ္တာနဲ့ ဘဲပု ကိုမမြင်ပါလားကွ ၊ ဈေးသွားတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"