ZEMHERİ

FİNAL - Unutulmaz Anılar

Muhtemelen günlerden kasımdır,
Aylardan son dördün,
Hilale rastık çekilmiş,
Ay içime batmaktadır.

-Mustafa Bay

***

Toygar Işıklı - Unutamam

***

Asaf Göktürk

Bir asker, her zaman en zor duyguları yaşardı. Ailesinden, sevdiklerinden ayrılırken yaşadığı zorluk başkaydı mesela, görevinde yaşadığı zorluklar başkaydı.

Ama hiçbir zaman da bundan gocunmamıştı hiçbir asker.

Çünkü asker vatanını savunmak için bunları yaptığını hiçbir zaman aklından çıkarmazdı.

Şimdi olduğu gibi vedalar o kadar zordu ki yine. Onu bırakıp gitmek o kadar zordu ki. Sevdiğim kadını ve evladımı.

Henüz doğmamış evladımı bırakmak. Onlara veda etmek. Belki geri dönüşü olacak belki olmayacak. Bilinmiyor henüz hiçbiri. Cevap yok henüz hiçbirine.

Ama doğacak evladım ve sevdiğim kadını bırakmak bana her seferinde acı veriyor. Şimdi olduğu gibi.

"Asel," diyorum dolu dolu gözlerini göreceğimi bile bile. "Tişörtümü bırakayım mı?"

"Bırak," diyorsun titrememeye çalışan sesinle. Oysa biliyorum, ben gittikten sonra oturup bütün kötü ihtimalleri düşünüp ağlayacaksın. Ben seni görüyorum, her bir duygunu okuyorum ama sen bunu bilmiyorsun.

Üst kata çıkıp üstümü değiştiriyorum tişörtümü yatağa bırakıp aşağı iniyorum. Geceleri tişörtüme sarılarak uyuyacağını biliyorum.

Çantam elimde telefonum da diğerinde. Arkasına sakladığım resim güç veriyor bana biraz da olsa.

Gözlerini silerken görüyorum seni. Ağlamışsın yine. Ben gitmeden ağlamazdın oysa, bunu kendine söz olarak vermiş gibi. Ama şimdi ağlıyorsun ve ben nedenini biliyorum. Biraz da doğuma yaklaşmış olmanın verdiği duygusallık var üzerinde. Ya bensiz doğarsa bebeğimiz diye düşünüyorum. Beni beklesin istiyorum.

Çantamı koridora bırakıp yanına adımlıyorum. Elini tutup kalbimin üzerine koyuyorum. "Ağlama benim güzel sevgilim," diyorum. "Ağlama, dayanamam. Gidemem."

"Gitmelisin ama," diyorsun kendini tutmadan titreyen sesinle. "Gideceksin. Ya sen gidince doğarsa? Ben tek başıma ne yaparım? Ya sana bir şey olursa? Ya ben sensiz hiçbir şey yapamazsam? Bebeğimize iyi bakamazsam?" diye ardı ardına cümleler sıralıyorsun. Bütün endişelerin su yüzeyine çıkıyor o sıra.

O an sana sıkı sıkı sarılasım geliyor. Bu isteği tutmuyorum içimde. Çünkü dert olur bana, biliyorum. Kolunu tutup kendime çekiyorum seni. Sıkı sıkı sarılıyorum sanki sonmuş gibi. Bu düşünce bile beni kemirip duruyor sürekli.

"Allah izin verirse ben geleceğim," diyorum güçlü bir şekilde. Sana da güç vermeye çalışıyorum o an. Ama sen kollarımın arasında ağlamaya başlıyorsun.

"Ya gelemezsen?" diyorsun.

"Geleceğim İnşaAllah," diyorum. "Bebeğimiz beni bekleyecek, eminim."

Alnını göğsüme yaslıyorsun. Ağlamaya devam ediyorsun. O sıra seni kucağıma alıyorum. Birlikte salona geçiyoruz. Koltuğa oturduğumda burnunu çekiyorsun. "Yavrum," diyorum. "Güçlü olmalısın. Bunları daha önce konuştuk. Ben geleceğim İnşaAllah."