Bana cehennemi yaşatan tanrı'ya,
sonsuz nefretim ve incinmişliğimle
karşı gelişlerime rağmen beni
her seferinde affettiği için
teşekkürler.
1. Bölüm
"Gidiyorum bayım," dedim sesim titrerken. Boğazımda bir yumru vardı ve ellerimle oynayıp duruyordum.
"Gidebilirsin," dedi her zaman ki gibi kayıtsızca. Yüzüme bile bakmamıştı.
"Lakin bu sefer temelli gidiyorum." Gözlerim dolmuştu, sesim titriyordu ve ben her şeye rağmen dimdik durmak için uğraşıyordum.
Teşekkürler bayım. Giderken bile canımı yakıyorsunuz. Her zaman ki gibi.
Şimdi ben sizi hiç affedemeyecektim ya bayım. Tanrı, sizi bir gün affeder miydi? Affetmesin istedim. Benim affedemediğim kimseyi tanrı affetmesin istedim. Bencillikti belki bu. Ama yine de... siz affedilmeyi hak etmiyorsunuz bayım. Siz... siz hiçbir şeyi hak etmiyorsunuz.
"Git," dedi gülerek. . "Gidebilecek kadar cesaretin varsa gitsene. Ne duruyorsun?"
Sustum. Sadece sustum. Bilerek canımı yakacak cümleler sarf eden herkese sustum ben. Dün de susmuştum zaten, yarın da susacaktım. Ben cümlelerimi anlayacak birisiyle karşılaşana kadar hep susacaktım artık. Van Gogh'un dediği, kelimelere gerek kalmadan beni anlayacaklarını sandım meselesini geçmişti olay. Artık insanlar konuşsanda anlamıyordu. Herkes her şeyi farklı yere çekiyordu. Kimse tam anlaşılmıyordu.
Ben cevap vermeyip ona bakmaya devam ediyordum. O da bana bakıyordu. Sonra arkamı dönüp gittim. Zaten yakında temelli gidecektim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
tanrı'ya mektuplar
Short Storygidiyorum bayım. gidiyorum ve ardımda bıraktığım hiçbir şey umurumda değil. çünkü insan giderken ardında bıraktığı tek şey kendisi oluyor. gidiyorum. gidiyorum ve bu bir veda değil. ölüm hiç değil. gidiyorum ve gidişimde bir anlam gizli değil. yaz...
