tanrım,
tüm kurtuluş umudum çiçeklerde
çiçekler gömülmeye bile ihtiyaç duymuyor. ölüyor daha doğrusu soluyor ve toprağın içinde olduğu için direkt olarak toprağa karışabiliyor. bir çiçek olmak istiyorum. ben ölünce kimse yorulmasın direkt olarak kendi kendime toprağa karışayım istiyorum. toprak olayım istiyorum.
kendi mezarım ki olursa eğer, keşke kendi mezarıma çiçek dikebilseydim. kendimi sevmiyor gibi gözüksem de ben kendimi seviyorum. sadece üzüldüm. kendi mezarıma çiçek bırakamayacak olmama. başka bırakacak biri var mı, hiç sanmıyorum hayatımda.
ah. neyse.
eğer annemle konuşabilme şansım olsaydı ona onu affettiğimi söylerdim. sevgili anneciğim eminim merak etmiyorsun ama seni affettim. sen bilmiyorsun ama ben en çok senden nefret ettim. gerçi bunu yüzüne de söylemiştim. evet seni çok seviyorum ama senden bir o kadar da nefret ediyordum. zaten çoğunlukla en sevdiğimiz insanlar genelde en nefret ettiklerimizdir. anne bil. seni affettim. babamı da affettim anne. eminim bana çok kızacaksın ama ben onu da affettim. şimdi onun yanında kalıyorum. buna ne tepki verirdin bilmiyorum ama.
affettim anne. senin yapamadığını ben yaptım. affettim herkesi. zor değilmiş anne. affedici olmak zor değilmiş aksine gereken bir şeymiş. tanrı bile belli pişmanlıklardan sonra affediyordu insanları anne. bir tanrı asla olamayız elbette ama kendimizi tanrıdan yüksek görmemiz niye hâlâ bilmiyorum. sen anne bana mı öyle gelirdi bilmiyorum ama insanlara nefretinle yaşardın. asla da affetmezdin sanki kendin hatasızmış gibi. tüm bu nefret ettiğin kişilerden benim de nefret etmemi istedin ya ben sadece senden nefret ettim işte. bu kadar kötü olmayı nasıl becerdin anlamadım. benim kalbime doğduğumda o ilk siyah noktayı sen bıraktın. sonra insanların kapkara elleriyle kalbimle oynamalarına izin verdiğim için bana kızdın. oysa o ilk siyah noktayı sen bıraktın.
seni örnek aldığımı bilmiyor gibi nefretinle büyüttün beni. benim nefretim sana dönüşünce seni asla affetmeme ihtimalim hiç aklına gelmedi mi? lakin ben, sen değilim. affettim seni, babamı, belki bir noktada tanrıyı.
aynaya baktığımda görmekten korktuğum o simayı affetmek uğruna herkesi affettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
tanrı'ya mektuplar
Short Storygidiyorum bayım. gidiyorum ve ardımda bıraktığım hiçbir şey umurumda değil. çünkü insan giderken ardında bıraktığı tek şey kendisi oluyor. gidiyorum. gidiyorum ve bu bir veda değil. ölüm hiç değil. gidiyorum ve gidişimde bir anlam gizli değil. yaz...
