tanrı'ya,
fesleğenleri yarattığı için
cam kenarında büyüttüğüm fesleğenle iyi anlaşıyoruz şu sıralar. ikimizde normaliz. ama monotonluk fazlasıyla can sıkıntısına sebep oluyor. cehennemi cehennem yapan yanmak olmamalı. yeniden ve yeniden yaratılıp tekrar ve tekrar yanmak olmalı. fazla monoton.
hayat normal olsa da her günün aynı olunca cehennem gibi oluyor. sabah kalk ve akşam uyu, gün içindeyse her gün yaptıklarını tekrar yap. sıkıldım. fesleğenin büyümesini izlemeye başladım bu yüzden. bu monotonluğu hayatıma kendim nasıl yerleştirdiysem bundan kurtulabilecek tek kişi de benim.
aslına bakınca sanırım yaşadığım şeyler monoton değil. sadece zihnimin bana her şey normalmiş gibi oynadığı bir oyun. sanırım hayatım yok şu sıralar, ben yas tutuyorum. bu yüzden zihnimde normal bir gündeymiş gibi her şeyi tekrar ediyor. aynı şekilde.
bu farkındalıkla anlık olarak şimşekler çaktı zihnimde.
benim annem öldü.
benim annem öldü.
benim annem öldü.
kaç gün oldu saymadım, saymayı bıraktım. benim annem öldü. sahi kaç gün oldu?
her şey sıradan değil. o yüzden buradayım. burası sıradan değil. günlüklere devam edemiyorum. hiçbir şey normal değil. yazmak benim nefes almamı sağlardı. yazamıyorum baksana. hiçbir şey normal değil. ben gün içinde hiçbir şey yapmadan duramazdım ki. monoton filan değil hiçbir şey.
hiç hiç hiçbir şey hiç. hiç. hiç kimsem kalmadı hiç. hiç.
hiçbir şey yapmıyorum hem de hiç! ağlamıyorum hiç! oldu mu hiç! insan böyle yaşarken kaç kere ölür? hiç!
yapma ellerim titriyor. gitme yapamam tek başıma. düşündün mü beni ölürken hiç? ben o günden beri ağlamamışım hiç, yaşamamışım hiç. hiç kimseye hiçbir şey dememişim, yazmamışım hiç.
kaç gün oldu sahi? saymadım ki hiç.
ölmek nasıl bir şey anne? ben ölmedim ki hiç.
17. Mektup
ŞİMDİ OKUDUĞUN
tanrı'ya mektuplar
Short Storygidiyorum bayım. gidiyorum ve ardımda bıraktığım hiçbir şey umurumda değil. çünkü insan giderken ardında bıraktığı tek şey kendisi oluyor. gidiyorum. gidiyorum ve bu bir veda değil. ölüm hiç değil. gidiyorum ve gidişimde bir anlam gizli değil. yaz...
