tanrı'ya mektuplar

bencillik

tanrı'ya,

hepimizin canını er ya da geç aldığı için

annem öleli on üç hafta olmuş. az veya çok bilmiyorum. algılarımı yitirmiş gibi hissediyorum. 

ben de öleceğim ve kendi ölümüm hariç herkesin ölümüne üzüleceğim. tanrının yaşam konusunda hepimizi eşit kılması bir lütuf olsa gerek. dünya üzerinde daha önce ölmeyen kimse yok. yani hepimiz ölüyoruz. bu düşünce beni rahatlatıyor.

günlüklere devam ediyorum. şuan yazdığım günlüklerin hepsinde yazdığım kişi dört ay sonra yeniden yazmaya başlıyor. hepsinin annesi öldü çünkü. hepsi yas sürecindeydi. tek annesi ölen kişi olmadığım içinse bencilce bir mutluluk duydum. kötülük içime işlemiş gibi hissediyorum.

bir yerlerden devam etmeye çalışıyor ve tutunacağım şeyleri iyi tespit etmek istiyorum. çünkü tutunacağın şey sağlam değilse bir kere daha düşersin. ben bir bu kadarını daha kaldıracağımı sanmıyorum.

bencilliğin hep bir erdem olduğunu düşündüm. hâlâ da öyle gerçi. bencil davrandığım anlar nefret etmedim kendimden aksine küçük bir mutluluk duydum her seferinde. çünkü bencil olmak beni var kılıyordu sanki. çünkü bencil olduğum zamanlar ben, ben oluyordum. bencil olduğum zamanlar hissediyordum yaşadığımı. belki birini kırarak belki de birden çok kişiyi kırarak bencil olduğum zamanlar, işte o zamanlar, en çok o zamanlar hissediyorum ben yaşadığımı. kötü belki de yaptığım, düşündüğüm, hissettiğim her şey kötü. olabilir. bilmiyorum. ama bana, beni hissettiriyor. sende varsın bak, diyor bana. sende varsın. varlığın bazı şeylerden hoşnut değil hemde kendini seçecek kadar. varsın işte. insan var olduğunu bilmek istiyor. hatta bazen kanıtlamak bile istiyor. varım demek istiyor. bende varım bakın. hatta bazı konularda sizden farklı düşünüyorum. bakın hatta sizi reddediyorum. bende varım. sizi kırabiliyorum. hatta ben kendimi seçecek kadar varım. bencilim de. bencilliğimle varım. bencil. bir şekilde varım. varlığım kabul görüyor değil mi? varım çünkü.

insanın kendini seçmesi başkasını seçmesinden daha zordur. bunu anlamak biraz zordu benim için. başkası kırılmasın diye kendimi kırdığım pek çok an vardı. hep kırıldığımla kaldım. kırıkları toplarken yalnızdım. kendi yaralarımı da hep kendim sardım. bana benden daha iyi gelebilecek, bana benden başka çıkarsız faydası dokunabilecek kimse yok. baktım cidden yok. bu yüzden en çok sevmem, en çok değer vermem gereken kişi sadece kendimim. benim.

bu yüzden bencil olmalıyım.

başkalarına verdiğimiz değeri kendimize vermememiz belki de veremememiz ne acı. aslında insanoğlu yaratılıştan bencil bir yaratık. değil mi tanrım? yoksa ben miyim yalancı? haşa. lafım sana değil. sonuçta sensin yaratıcı.