tanrı'ya mektuplar

mezarlık

tanrım,

hangi günahımın kefareti tüm bu başıma gelenler

mezarlığa gelmek zor olmadı. kalabalık da değil zaten. sanırım bu durum bugün bayram veya özel gün olamamasından kaynaklanıyor. neyse işime gelir. annem, ben onu özledim. beni, kaburgalarım uçlarında çiçeklerin açtığına inandıran o kadını özledim ben. beni, parmak uçlarıma kadar seven o kadını... zaten bir insanı böylesine ancak annesi sevebilir.

neyse dediğim gibi mezarlığa gelmek zor olmadı. buradakiler biraz fazla sakin. ölü gibiler. ölüler.

tarık tufan bir kitabında "acıların da sesleri vardır," diyordu. oysa mezarlıklardan çıt çıkmıyordu. yine de ona hak veriyorum. haklı yani. acılar da insan gibi bir kimliğe bürünüyor. ve sana, onu herhangi bir biçimde anımsatacak ne varsa o an, o yerden bi şeyler kopuyor. haklı tarık tufan, acıyı saç diplerime kadar hissediyorum ve bu his hiç mi hiç geçmiyor.

geçecek gibi de durmuyor.

ağır adımlarla annemin mezarına geldim. pazar dönüşü çıkılan o yokuşlar gibi ellerimde poşetlerle bir yokuştan da çıkmamıştım; bu yorgunluk, bu kalp çarpıntısı niyeydi şimdi?

annemin mezarının başında durdum. adını okudum önce ağır ağır. sanki bu dünyadan yok oluşuyla yeniden yüzleştim. bu benim buraya ilk gelişim.

sembolik bir mezarın canımı bu kadar yakacağını bilemezdim. oysa dediğim gibi annemin yirmilerinde saçlarına konan akları bu mezarın içindeydi. saçlarımı okşayan elleri, ondan aldığım uzun kirpiklere sahip gözleri... annem tümüyle bu mezarın içindeydi.

ah!

kalbim sızlıyordu. cidden hissettiğim acı kalbime oturmuştu. sanki alyuvarlarımın içinde oksijen ve karbondioksit yerine, acı ve keder varmış gibi ve tüm vücudumu bu şekilde dolaşıyormuş gibi. damarlarımda dolaşan kan acıyla dolmuş gibi. ha birde daha fazla acıyı yüklenmek içinde alttan ve üstten basık duran alyuvarlarım, tüm organeller yerine içimdeki tüm iyi hisleri yok etmiş ve çekirdek yerine de kalbimi yontmuş gibi. işte tüm bu gibilerin toplamı gibi bir his vardı içimde.

annemin mezarına gelmek gibi.