tanrı'ya mektuplar

affetmek

tanrı'ya,

beni affetmesi için yalvarırken

şu sıralar hayatımın her anı, beni ağlatmayacak ama gözlerimi fazlasıyla dolduracak duygusal bir şiiri okuyormuşum gibi. okuya okuya ezberlemişim onu ve zorla zihnimin sınırları içine dahil etmişim, artık o bana karışmış ben ona dönüşmüşüm, birbirimize yaptığımız mutualist mi yoksa ikimizde fazla zarar mı görüyoruz belli olmayan bu ilişki duygu durumlarımı karıştırıyor.

tanrım beni affedebilecek misin? tüm affedemeyişlerime rağmen beni kabul edebilecek misin? beni, bana rağmen sevebilecek misin?

değişmeme rağmen. tüm keşkelerimi toplayıp bir bavulun ağzını zorla kapatır gibi sıkıştırdığım ruhumdaki tüm yaralara rağmen. rağmenlere rağmen. keşkelere keşke. tanrım keşkelerime rağmen beni affedebilecek misin?

teşekkürler tanrım.

peki henüz mezarlığa gidemedim ya ben. buradan sana birkaç şey yazsam onları anneme ulaştırır mısın? sonuçta annemin bedeni ölü. benim ruhuna ulaşmam lazım. mezarlıklar tamamen sembolik şeyler. insan geride bıraktığı bir yer olsun istiyor. annemin yirmilerinde saçlarına konan akları ziyaret edeceğim ben mezarına gidersem, ruhunu değil. o yüzden şimdi tüm sessiz seslenişlerim ona.

annem—

dur ağlama dur dur. sil o yaşı ve devam et.

tamam, iyiyim.

anneciğim. kendimi didem madak şiirleri gibi hissediyorum böyle sen yokken, annesiz, kimsesiz. insan annesi ölünce kimsesiz kalıyormuş, akan tek gözyaşında bile boğulabiliyormuş. ben sana annenin ölümünden bahsettiğimde "allah evlat acısı yaşatmasın," derdin. cidden anne, hangisi daha zor?

tek bildiğim annesizlik çok zor.

anne, sesim boğazımda takılı kalıyor anne. tüm boğazıma oturan şeyler yutkunuşlarımda takılı kalıyor. ağlamaya bahane arıyorum. kitap okuyamıyorum. acıya alışamıyorum. geçti diyorum, geçmiyor. annem yok ki gelip düşünce dizlerimde oluşan o yaralara üfler gibi üflesin de yaralarım geçsin. zaten ne yaram dizlerimde artık ne de annem hâlâ bu evde.

annem yok.

annem cidden yok.