𝙃𝙤𝙢𝙚 ·٠• TaeJin

17↬ Video

Okuyan herkese teşekkür ederimm 🥰

Jeykey'in albümünden önce iyi gelir dedim 😴 iyi geceler 💓
Sınavları olanlara da başarılar diliyorum, elinizden geleni yapın, siz army'siniz unutmayın, fighting 💪 öpüyorum kocaman 😋

...

Jin

İlk defa yalnızlık bu kadar korkutuyordu beni, dokuz yıl evde tek başına kalmaya dayanan kalbim şimdi biraz bile Taehyung'suz kalmaya dayanamamıştı...Kalbim acıyordu, aptal gibi hissediyordum, hem de ne aptal.

Ben mi çok saftım yoksa insanlar mı çok kötüydü anlamıyordum. Beklemediğim insanlardan beklemediğim şeyler görmek beni her geçen gün daha da şaşırtıyordu ve büyütüyordu ama ben büyümekten korkuyordum, daha doğrusu böyle büyümek istemiyordum.
Ben Taehyungla büyümek istiyordum, beni büyüten şeyin onun kalbime bıraktığı aşk olsun istiyordum.

Bugün anlamıştım, ondan başka kimseye güvenemeyeceğimi, insanların gerçekten çok güvenilmez olduğunu bugün anlamıştım ama her şey için çok geçti.

Yine dokuz yıl öncesine dönmüştüm sanki, bu küçük odada yine dizlerimi karnıma çekmiş öylece bekliyordum, evet bu kez bekliyordum. Dokuz yıl önce beklediğim birileri yoktu, kurtulabileceğime dair bir umudum da yoktu ama artık öyle hissetmiyordum. Artık bir süper kahramanım vardı...

Biliyordum, beni kurtarmaya gelecekti biliyordum o yüzden bekliyordum. Başımı dizlerimin bitişiğindeki boşluğa koyup kapattım gözlerimi.

Beklemekten nefret ediyordum ama başka çarem yoktu-

Kapının açılmasıyla kaldırdım başımı, bir adam içeri girip oturduğum yere doğru yaklaştı "Buraya gel" kolumu sertçe tutup beni kaldırdığında canım acımıştı, yanağımın içini dişleyip eğdim başımı.

Beni oturtturduğu yerde, tam karşımda kamera vardı. Ellerimi kucağımda birleştirip çekinerek başımda duran adamlara baktım, birisi alayla gülüp işaret parmağıyla başımı geriye doğru ittirdi "Lan korkudan dilini yutmuş olmasın bu?"

Onlar gülünce tekrardan başımı eğip kapattım gözlerimi. Lütfen Taehyung...lütfen sevgilim, gel artık.

Umarım benim için çok üzülmemiş ve umarım kendini suçlamamıştı. Onun bir suçu yoktu ki, hepsi benim suçumdu, o çocuğa güvendiğim için hâlâ aptal gibi hissediyordum.

Flashback

"Jin bana yardım etmen gerek" Woong telefonunu kapatıp heyecanla ayaklandığında ne olduğunu anlamadan kendimi onun peşinden giderken bulmuştum "Noldu? Bir sorun mu var?"

"Sadece sen yardım edebilirsin bana, tek güvendiğim kişi sensin, soru sormadan sadece benimle gelsen olur mu?"

Gözlerindeki telaşı görünce kabul etmiştim. Hiç de aklıma bizimkilere haber vermek gelmemişti. Onun gerçekten de başının belada olduğunu sanıp korkmuştum, uçmuştu aklım adeta.

Birlikte ordan ayrıldık, ben ona nasıl yardımcı olacağımı hâlâ bilmezken taksiye bindik, merak edip sormuştum "Ben ne yapacağım tam olarak?"

Elini omzuma koyup bakışlarını yüzüme çıkardı "Sadece yanımda dursan bile yeter ama kimseye söyleme tamam mı? Çok kısa sürecek"

Neyden bahsettiğini yine anlamamıştım, kaşlarımı çatıp düşündüm, ona yardım edeceğim diye söz vermiştim, sorun her neyse ona gerçekten yardım etmek istiyordum. Bu yüzden de fazla üstelemedim.

...

"Burası neresi?" geldiğimiz yerde ne ev ne de araba vardı, bomboş bir yerdi. Ben etrafa bakarken o ellerini cebine yerleştirip dikildi karşımda "Bana yardım ettiğin için teşekkür ederim" dedi tuhaf bir gülümsemeyle. Henüz bir şey yapmamıştım ki?