Blue Dimension

Part_22

Way down we go _ Kaleo

--------------------

صدای رعد و برق به گوشم رسید. چشم هام رو باز کردم و سرجام نشستم. خودم رو توی نشیمن پیدا کردم. درحالی که گلوم خشک شده بود و تنم خیس عرق شده بود.
سعی کردم آب دهنم رو قورت بدم که به سرفه کردن افتادم. یهو صدای قدم های آشنایی رو شنیدم و یک لحظه بعد، صدای برخورد ته لیوان شیشه ای با میز چوبی چیزی بود که توجهم رو جلب کرد.
با عجله لیوان رو برداشتم و همش رو سر کشیدم. به لویی نگاه کردم. روبه پنجره ایستاده بود و سیگار می کشید. با نفس نفس گفتم:

- مرد... یه کابوس عجیب و وحشتناک دیدم. تو دیوونه شده بودی. شبیه فیلمای که توی شب هالووین میبینن!

تک خنده ای کردم:

- تو قلبت رو بیرون کشیدی! خدای من...

حرفی نمیزد. حتی بهم نگاه هم نمیکرد. آروم صداش کردم:

- لویی؟ چرا ساکتی؟

پنجره رو باز کرد و ته سیگارش رو بعد از یه پک کوچیک بیرون انداخت. باد ملایمی از پنجره به سمتم اومد که همراه بوی سیگار لویی، بوی خاک بارون خورده همراهش بود. نور اتاق از همیشه کمتر بود. اطرافم رو نگاه کردم:

- یادم نمیاد کی و چرا اینجا اومدم. نکنه باز خون دیدم؟ جاییم زخمی شده؟ یا نکنه تو زخمی شدی؟

مشغول ببرسی کردن بدنم شدم که صدای قدم هاش رو شنیدم. به طرف من می اومد و هر لحظه نزدیکتر میشد. یهو یه چیزی روی میز انداخت. یه چیز گوشتی که توجهم رو جلب کرد. بهش که دقت کردم از جام پریدم. با لحن پر از اعتراضی فریاد زدم و بهش نگاه کردم:

- محض رضای خدا بگو این چه کوفتیه؟ هالووین شده؟

بی حس بهم خیره شده بود. به لباسش نگاه کردم و رد خون دیدم. روی دست هاش هم همینطور و در نهایت به یاد آوردم که من کابوسی که دیدم رو زندگی کردم. نفسم بند اومده بود که صدای لویی توی گوشم پیچید:

- نمیخوای بهم ثابت کنی هری؟ من هنوز منتظرم.

توی لحنش فقط یه چیز بود؛ جدیت، جدیت و جدیت. با لحن دلخوری گفتم:

- توئه عوض میدونی من با خون میونه خوبی ندارم! میدونی که حالم بد میشه و این کارو میکنی! اینطوری قراره پیش بره؟

به زحمت از جام بلند شدم و سمت در خروجی رفتم. حالم خوش نبود و فکر میکردم فرار کردن من رو از این کابوس لعنتی بیدار میکنه. بارون گرفته بود و دونه های ریز و درشتش کم کم تمام پوستم رو لمس میکردن. با قدم هام بلند از خونه دور میشدم که صدای لویی رو شنیدم: