Barangay Series #3 : Calius Dashkov

Wakas

"He hasn't been seen inside the palace much after that. He's known as the mysterious king of their kingdom. The Bukalang Timog."

I gave them a kind smile, but it appears that my words have not gone down well.

Ngumuso ako at nilingon si Dakila na tumatawa.

"I think the conclusion needs to be changed," he hugged me and said.

I laughed and looked at the tiny animals in front of me. Lalo akong natuwa nang masulyapan ang batang babaeng akap-akap ang duwende sa takot at lungkot sa kwinento kong istorya.

Pinantayan ko siya at nakita ang namumuo na luha sa kaniyang mga mata.

"S-she died?" Her small voice almost killed the whole demon inside of me. What the heck?

"Oh.." Tila nanghihinang sabi ni Dakila.

Miski ako ay manghihina! She's cute!

"Yes, honey. She died. Not once but twice." I whispered and wiped her tears away.

Lalo siyang lumuha dahil doon. Natawa ako at binuhat siya. Muli ko tuloy naalala kung paano ko buhatin si Amanda.

I was not actually hurt by what happened years ago. Ako ang gumawa ng sumpa at ako rin ang gumawa ng paraan para maibalik si Carmela sa kapatagan upang gawin kong instrumento sa paghihiganti.

Paghihiganti na magbibigay ng aral sa lahat. Hindi lamang sa kanila kundi para na rin sa sarili ko.

Na lahat ng gawin ko sa kapwa ko dahil sa galit ko at pagpapadalos-dalos ay mayroon ding apekto sa sarili ko.

Years passed while I was by myself before I began cursing people I detested out of pure rage. And I exercised my authority over them for no good reason. Malalim o mababaw.

Pilitin ko man ang sarili ko na tama ang lahat ng ginawa ko, hindi ito kakayanin ng konsensya at pagmamahal ko sa mga tao.

Ang magbitaw ng sumpa dahil lamang sa pagpapadala ng galit ay ang isa sa mga pinagsisisihan kong kasalanan na nagawa ko sa aking bayan. Hindi lamang sa kanila kundi pati na rin sa aking mga kaaway.

"Elatasia, tama na 'yan. Kanina ka pa riyan."

Hinihingal kong binitawan ang espada at inihagis ito sa kung saan. Napahilamos ako sa aking mukha at nahihilong naupo sa nakatumbang kahoy sa gitna ng kagubatan.

Ako at ang nag iisa kong kaaway na si Waquin ang nagpasimula nang lahat ng ito. Ang kinalabasan, dinala ito ng aming mga kamag anak hanggang sa sila ay magkaroon na ng sariling pamilya at miski apo.

"Elatasia, ampunin mo na kasi ako!"

Dimampot ko ang tubig sa isang tabi at ininom iyon.

"It's still hunting me," I whispered. "She is."

Nilingon ko si Dakila. Kumpleto ang metal na proteksyon niya sa katawan at mukhang kagagaling lamang sa kaniyang kaharian. Napadaan lamang siguro ito sa akin dahil rinig niya ang bawat hampas ng hangin dahil sa aking espada.

"Hindi siya kailanman nagtanim sa 'yo ng galit. Sa katunayan, siya ang humiling na ibalik siya at bigyan ng aral kapalit ng pagkawala ng sumpa. Ano pa bang iniisip mo?" Tanong niya.

Right. I was asked for a wish and I just granted it but I witnessed how she grew up with him.

"But do you see Calius' life now?" Nilingon ko siya. "He's caging himself inside that… inside that kingdom. Do you really believe it's a good thing to have people praising him for being a mystery king? He has past events! A terrible history, Dakila."