KALPSİZİN KALBİ

16-Acı ve Gözyaşı

Aşkımsular(aşırı iyi değil mi?) yeni kapağımızı nasıl buldunuz? Maalesef parmağımı yaralamış bulunmaktayım catladı bence. Bu bölümde çok eglencez.
(Şakaydı.)

Şimdi Koray hakkında bir konuşma yapmak istiyorum. Koray bencil biri. Sizin gözünüzede iyi yansıtmışım nasıl biri olduğunu. Yorumlarınız için teşekkür ederim. Parmağım için ağlarken gelen yorumlarınıza güldüm.
Yerim sizi fıstıklı baklavalarım siz artık baklavasınız.
Ay bölüme geçelim ya.
ABİ AZCIK GÖBEK ATALIM YA!
17. BÖLÜM INSTAGRAM BÖLÜMÜDÜR.
Ezgi ve diğer karakterler için insta açabilecek olan fıstıklı baklava var mı?
Benle iletişime geçebilir mi?

                                      •••
Acı. İliklerime kadar işlemişti. Ondan kurtulmayı beklemeyi bırakmam üzerinden çok geçmişti. Acıyı her zaman iliklerime kadar hissetmiştim ama o gün yaşananlar benim için bir ilkti.
Ölüm korkusu.
Önceden olsa korkmazdım. Ama artık çok korkuyordum. Çünkü benim geride bırakacagım bir çocuğum vardı.

O bensiz, ben onsuz yapamazdım.

Daha çok küçüktü, yaşayacak bir sürü anlarımız olacaktı. Ben onu bırakıp gidemezdim.
Vurulduğum an kafamda tek bir düşünce vardı;
Gece bensiz yapabilir mi?
Cevabım ise hayır oldu ve ben onun için hayata tutunmaya devam ettim.

Bir keresinde veterinerde çok kalmıştım ve Gece'yi görememiştim. Gece ise evde delirmişti.
Zamanla alışamazdı, kendimden biliyordum.
Annemle görüşemediğim her an benim için zehir gibiydi. Anneme soğuk olsamda içimdeki çocuk ona hasretti.

İçimdeki çocuğu öldürmeyi çokça denemiştim. Ama o hayata tutunmayı bırakmamıştı. Onun duyguları vardı.

Doktorların sesiyle zorlukla gözkapaklarımı açtım. Sanki asırlardır uyuyordum. Kurşunların verdiği acı ile yorgun düşmüştüm.
O acı eşsizdi. Korkularım ile acı dahada artıyordu.
"S-su" Zorlukla konuşurken hemşire hemen bana suyu verdi.
Acıdan inleyerek kalkarken doktor yardım ediyordu.
"Bu kadar hızlı uyanmanızı beklemiyorduk Ezgi Hanım. Normalde bu ilaç uzun sürede eti eder."

Suyumu içip tekrar uzandıktan sonra derin bir nefes aldım ve zor çıkan sesimle konuştum.
"Beni bekleyen bir kızım var. Annesine ihtiyacı var."
Sahiden kızım neredeydi? Umarım ona iyi bakıyorlardır.
"Hayatınızı kızınıza adamış gibisiniz?"
Doktorun cilveyle sorduğu soru karşısında gülümsedim.

Bu halimle bile birileri bana yürüyordu. Eski Ezgi olsa havaya girerdi ve bunları abisi Ares'e söyleyerek dalga geçerdi.
"Öyle."

Doktorun sargıları kontrol etmesi ve bir kaç ilaç vermesiyle çıkacağını anladım.
"Kızımla görüşebilir miyim?"
Doktor bana baktı ve gülümsedi.
"Bu yapacağım yasak ama onu getireceğim. Babası gelecek mi?"
Doktorun sorduğu ile aklıma o geldi.
"Hayır." Doktorun gülümseyip çıkmasından sonra düşünmeye başladım.

Ben kızımı ona emanet etmiştim. Ona güvenmiştim, kendim için değil kızım için.
Eminim asla onun yanından ayrılmadı ve burada bekliyordu.
Onu affetmek istesemde bu çok zordu.
O beni terk etmişti, onun yüzünden ailem beni terk etmişti.

Ona olan kızgınlığım geçmemişti. Çünkü kızgınlığım beraberinde kırgınlığı getiriyordu.
Onu affetme düşüncem çok geri plandaydı. Kafam rahatladığı an ondan intikam alacaktım.

Doktorun kucağında kızım ile girmesiyle yüzümde güller açtı.
"Kızım!" Kollarımı ona açarken baygınken bana düzgün bir şekilde anne demesi geldi.
"Anne!" Ondan düzgün bir şekilde anne demesini duymam ile göz yaşlarımı tutamadım.
"Annem..."