mahalle kurgusu...
Ailesini trajik bir kaza sonucu kaybeden Leyla Amber Muna, bütün anıları, anılarında yer alan insanları ve aşkını geride bırakarak doğup büyüdüğü mahalleyi terk eder. Aradan geçen yaklaşık dört yılın ardından geçmişiyle yüzleşmeye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Seni unutmak için kelimeleri sakladım içimde. Kendime seni gerçekten unuttuğumu söylüyorum."
Akıl, belki de yaratılışımızın en acımasız parçasıydı. Diğer her şeyden farklı olarak çok düşünmemizin bedenen ve ruhen bizi yaraladığı apaçık bir gerçek. Ruhumuzun simyasında var olan bu işkence, çoğu zaman hayatımızı tepetaklak ediyor. Düşünmekten bedenimizin çöktüğü ve ruhumuzun sömürüldüğü bir bozuk düzen içerisindeyiz. Bize ceza olarak verilmiş gibi olan bu şey elimizde olsa da onu yönlendiremiyoruz. Uzaktan bir olaya tanıklık edermiş gibi tükenişimizi seyrediyoruz. Biz aslında kafamızda, kendimize bir katil yetiştiriyoruz.
"Şeker nerede Leyla'm?"
Nazlı'ya şekerin yerini göstererek yaptığım işe devam ettim. Yarın pikniğe gidecektik. Yasemin ve Nazlı sabah erkenden kapıyı çalmış uykumu bölmüşlerdi. Onları içeri alıp odamda uykuma devam edeceğim sıra buna izin vermemiş ellerindeki malzemeler ile mutfağa geçerek benide kendilerine dahil etmişlerdi. Seslerden uyanan Özgür ise kızların aceleci tavırlarından dolayı ona yalvaran bakışlar atan benden korkarak işi olduğunu söyleyip çıkıp gitmişti. Biliyordu onu yardım etmesi için kenara sıkıştıracağımı.
Şimdide tabiri caizse kargalar bokunu yemeden uyandırılmış olmamdan kaynaklı yarı uyur yarı uyanık bir şekilde sarma sarıyordum. Boran, severdi. Aklıma yine Boran'ın gelmesi ile yağlı ellerimi umursamadan yüzüme tokat attım. "Eeh, yetti be!"
Sinirle yanıma oturan Yasemin'e kısa bir bakış atıp iç harcı yaydığım yaprağı sarmaya devam ettim.
"Kızım geldiğimizden beri iki dakikada bir sırıtıp ardından kaşlarını çatarak birden kendine tokat atıp devam ediyorsun. Gerçekten delirmiş olduğunu düşünmeye başlayacağım. Sakın inkar etme ve anlat hadi, sende bir haller var."
Bakışlarım diğer yanıma oturan Nazlı'nın şüpheli bakışlarını bulduğunda hızla gözlerimi kaçırdım. Zoraki bir şekilde kahkaha atıp, "Ne halleri ya, su muyum hâlden hâle bürüneyim?" diye konuştuğumda kurduğum saçma ve yapmacık olduğu belli olan geçiştirici cümleye içimden küfürler ettim. Aklımı seveyim, düşünmeden konuşan dilimi seveyim.
"Leylaaa," dedi Nazlı sorgular gibi.
"Hadi Leyla neden bizden içindeki şeyi saklıyorsun? Bize anlatmayacağın kadar yabancı mıyız sana?"
