Ik hou van je, echt...

15

Bo

We hebben net het hele huis bekeken en slaapkamers gekozen. Ik slaap dus met Matthy en ik ben daar echt blij mee. We staan nu in onze slaapkamer en ik ben mijn kleren in onze kledingkast op aan het bergen. Matthy staat naast me en doet hetzelfde, maar dan met zijn kleren. "Ik heb echt zoveel zin in deze vakantie, niet normaal!" zeg ik terwijl een trui uit mijn koffer pak om in de kast te hangen. Ik heb warme en koude kleren mee, want ik heb echt geen idee wat voor weer het gaat worden. Truien zal ik in elk geval nodig hebben, want het is herfst en we zitten aan zee. "Ja, ik heb er ook echt zin in!" zegt Matthy. Een lachje verschijnt op mijn gezicht. Dit gaat gewoon de beste vakantie ooit worden! Met mijn beste vrienden (de bankzitters), hun vriendinnen, mijn beste vriendin en mijn bijna vriendje. We hebben nog niet officieel, maar het voelt gewoon zo. "Zo, dit is dan de laatste." zeg ik als ik mijn laatste kledingstuk in de kast hang.  Matthy was al klaar, dus die was mij gaan helpen. Tja, ik heb misschien iets te veel kleding mee. "We zijn een goed team!" zegt Matthy. Hij steekt zijn hand op voor een high five en die geef ik hem. Maar daarna geef ik hem ook een knuffel. Ik sla mijn armen om hem heen en voel zijn zachte trui. Matthy slaat ook zijn armen om mij heen en trekt me dichter naar hem toe. Daardoor ligt mijn hoofd nu helemaal in zijn trui. Beste plekje ooit. Veilig in Matt's armen. Ik voel de zon die naar binnen schijnt door het raam. In mijn hele lichaam voel ik tintelingen van geluk. Van Matthy. Van de zon. Maar vooral van Matthy.

"Matthy en Bo, komen jullie ook? We gaan nog even de stad verkennen." hoor ik Mirthe roepen. "We komen!" roep ik terwijl ik me terug trek uit de knuffel. Matthy kijkt me zielig aan, maar we moeten echt gaan. "Kom mee." zeg ik met een glimlach terwijl ik Matt aan zijn arm meetrek naar de deur. Hij moet lachen en ik ook. Zo lopen we samen lachend naar beneden. "Daar zijn de tortelduifjes ook weer!" zegt Koen als we aan komen lopen. Matthy en ik moeten lachen. Vooral omdat hij dit zegt terwijl hij naast Roos staat. So what? 

Even later lopen we met zijn allen door het stadje. Het is echt zo'n typisch Zeeuws stadje aan zee. Zo leuk. Op een gegeven moment zie ik een heel schattig sieradenwinkeltje. Ik geef een duwtje tegen Mirthes schouder. "Dat winkeltje is zo cute." zeg ik. "Omg, ja. Zullen we binnen kijken?" zegt ze tegen mij. Ik knik. "Boys, wij gaan even dat winkeltje in." zegt Mirthe. "Is goed, wij gaan wel mee." zegt Milo die naast Matthy loopt. En zo gaan we met zijn vieren het winkeltje in. Ik kijk mijn ogen uit, het is zo groot en mooi. Dan blijven mijn ogen hangen bij een kettinkje. Wow. Ik loop er naartoe en pak hem voorzichtig op. Ik bekijk hem van alle kanten. "Dat is echt een hele gave ketting." zegt Mirthe, die inmiddels achter me staat. "Ja, hè?" zeg ik terwijl ik nog steeds met open mond naar de ketting staar. "Die moet je echt kopen. Ik weet zeker dat hij je heel vet zou staan." zegt Mirthe. Ze heeft gelijk, de ketting is gewoon betoverend. Ik kijk naar het prijskaartje. Zo duur?! Van schrik leg ik de ketting terug. "Ik vind hem denk ik toch niet zo mooi." zeg ik. "Te duur?" vraagt Mirthe lachend. "Zoiets. Ik kan dat nooit betalen." zeg ik. "Oke, we komen wel terug als je spijt hebt van je keuze." zegt Mirthe. "Hmm, denk het niet." zeg ik. "We zien wel." zegt Mirthe. Waarom kent deze meid me te goed?! Uiteindelijk lopen we weer naar buiten. "Je zou Matt moeten vragen om die ketting voor je te kopen?" zegt Mirthe. "Mirthe, hij loopt voor ons. En nee, dat doe je niet. Hij is mijn vriendje niet eens." zeg ik lachend. "Luister, het lijkt echt of jullie wat hebben. En dat is ook zo. Jaja, het is niet officieel. Maar toch." zegt Mirthe. "Je weet toch wat ik heb gezegd na Milan. Nooit meer een vriendje." zeg ik. "Nou, ik denk niet dat dat gaat lukken." zegt Mirthe terwijl ze naar Matthy knikt die voor ons loopt. Ik moet lachen, ze kent me echt te goed, niet normaal.

*Flashback (Bo 16 jaar)*

Ik ben er net achter gekomen dat Milan vreemd is gegaan. Met de grootste barbie van de klas! Hoe kan hij?! Ik had meteen Mirthe geappt en nu zit ze al naast me. Ik kan dit niet meer aan. Milan was mijn alles. Naast me zit Mirthe te praten over hoe stom Milan is. Dat hij een eikel is, maar het helpt niet. Ik ben kapot. "Jongens zijn gewoon stom." zeg ik dan. "En Raoul dan?"  vraagt Mirthe. "Hij niet, maar de rest... Het zijn eikels, mislukte wezens." zeg ik. "Dat zal ik niet te snel zeggen, je komt vast wel weer een leuke jongen tegen." zegt Mirthe. "Echt niet." zeg ik. "Wedden van wel? Je bent Milan zo weer vergeten." zegt ze. "Ik neem nooit, maar dan ook nooit meer een vriendje! Ik ben klaar met jongens!" zeg ik. Mirthe blijft stil. Die denkt dat ik dit alleen nu roep, maar ik meen het. En ik ga het bewijzen ook. 

*Einde flashback*

Matthy 

Achter me hoor ik Bo lachen om iets dat Mirthe heeft vertelt, volgens mij gaat het over die ene ketting die ze zag in dat winkeltje. Ze vond hem zo mooi, ik denk dat ik hem voor haar ga kopen. Naast me vertelt Milo een verhaal, maar niks komt binnen. Ik hoor alleen maar Bo. Het komt niet binnen wat ze precies zegt, maar ik hoor gewoon haar stem. Dan vraagt Milo ineens iets aan mee. Ik heb geen idee wat hij vroeg, maar ik weet wel dat hij iets vroeg. "Matt, luister je wel?" vraagt Milo dan. Ik kijk Milo aan, maar weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. "Hallo, Matthy?" vraagt Milo. "Ja eh, wat vroeg je?" zeg ik dan maar. "Jemig gast, je hebt niks van mijn hele verhaal meegekregen hè?" vraagt Milo. Ik knik. Milo zucht. "Bo, nee!" hoor ik dan ineens Mirthe achter roepen. Al mijn spieren in mijn lijf spannen zich aan en ik draai me om. En daar ligt ze, op de grond. Een paar meter verderop, want Milo en ik waren al een stuk verder doorgelopen. Shit, shit, shit. Ik ren naar haar toe en kniel direct bij haar neer. De andere jongens liepen achter haar, dus die zitten al bij haar. Ze ziet er witjes uit. "Wat is er gebeurd?" vraag ik zonder iemand anders aan te kijken dan Bo. "Lang verhaal. Maar ze zag zeg maar iemand en toen kreeg ze een soort paniekaanval. Ik en Raoul probeerden haar te kalmeren, maar ze zakte vrij snel door haar knieën." zegt Mirthe. "Wie was die 'iemand'?" vraag ik. "Euhum, Bo heeft 1 keer een vriendje gehad, Milan. Toen was ze 15 volgens mij. Ze hebben iets van anderhalf jaar gehad, maar toen ging hij vreemd. Bo was er kapot van. Ze zag hem net en toen kreeg ze dus die paniekaanval." zegt Mirthe. Vreemd gaan? Bij zo iemand als Bo? Dat kun je echt niet maken. Ik sla die gast in elkaar als ik hem een keer zie. "Ja, ik weet dat nog wel. Bo was maandenlang verdrietig." zegt Raoul. Hoe kun je zo'n kwetsbaar en lief iemand als Bo nou pijn doen? 

Extra lang hoofdstukje!!!

Youtube: https://www.youtube.com/@Bankhutsertjes2

Lieve reacties en sterretjes worden gewaardeerd!❤️