Ik hou van je, echt...

5

Bo

Als ik wakker wordt lig ik in een vreemde kamer. Raar. Ik kijk om me heen en zie dan Raoul liggen. Ohja, ik ben bij mijn broer en zijn vrienden. Ik sluip zachtjes mijn bed uit, want Raoul slaapt nog. Best bijzonder, vroeger was hij altijd als eerste beneden. Zou dat nu veranderd zijn? Ik loop naar beneden en besluit dan ontbijt te maken. Dat is wel het minste wat ik kan doen. Als ik de tafel aan het dekken ben komt Raoul beneden. "Goeiemorgen zussie!" zegt hij. "Goedemorgen Raoul." zeg ik lachend. Dan ziet hij dat ik bezig ben met het ontbijt. "Maar bootje, dat hoeft toch helemaal niet." zegt hij. "Jawel, dat is wel het minste wat ik kan doen." zeg ik. "Als je het echt wilt.." zegt hij. "Wie zegt trouwens dat dit allemaal voor jullie is? Ik eet dit gewoon in mijn eentje op, hoor!" zeg ik lachend. "Nou, dan ga ik maar ontbijt maken." zegt hij ook lachend. "Nee, nee grapje!" zeg ik terwijl ik hem tegen houd.

Even later komen de andere jongens ook beneden. Ze vragen nog hoe het gaat. Omdat ik gister echt totaal niet een paniekaanval kreeg op de trap van die ohzo knappe Matthy. Beter hebben ze niet door dat het door Matthy was. Wat zou er dan gebeuren? Nou ja, één ding weet ik zeker, dan krijg ik nog een paniekaanval!

Na het ontbijt vraagt Raoul of ik even met hem wil praten. Ik bedoel, ik kreeg gister 2 paniekaanvallen. Ik kan niet meer doen alsof er niets aan de hand is. Zuchtend loop ik met Raoul de trap op naar zijn kamer. Als we binnen komen vraagt hij of ik wil gaan zitten. Pff, nu gaat het gebeuren. Ik heb zo geen zin in dit gesprek. "Wat is er nou aan de hand Bo?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Wat wilt hij nu? Dat ik doe alsof hij een psycholoog is? "Bo, doe nou niet alsof er niks aan de hand is. Heb je last van paniekaanvallen?" vraagt hij sirieus. "Ik..." begin ik. Ik weet echt niet hoe ik dit moet uitleggen. Wat zal hij er wel niet van denken. "Ik heb last van paniekaanvallen.." zeg ik zacht en verdrietig. Ik zie zijn ogen groter worden. "Waarom heb je me dit niet eerder vertelt?" vraagt hij. Ik voel boosheid opkomen. Hoe bedoelt hij 'niet eerder vertelt'? Heb ik de kans gehad dan. Hij was toch weg? "Hoezo niet eerder vertelt?!! Ik weet niet hoor, maar volgens mij hadden we geen contact tot gister!" roep ik boos. Raoul lijkt geschrokken van mijn reactie. Ik ga zuchtend op bed zitten. "Sorry, ik werd gewoon boos. Ik miste je gewoon heel erg in de tijd dat je niet meer in huis woonde, maar ik durfde ook geen contact op te nemen. Ik was bang dat ik je stoorde. En nu ben ik nog geen dag hier. Ik kan toch moeilijk hier binnen komen en mijn hele levensverhaal vertellen?" zeg ik. "Je hebt gelijk Bo, sorry. Ik ben blij dat je het me hebt vertelt. En sorry dat ik geen contact met je opnam. Ik dacht dat je boos was, omdat als ik onze moeder belde en ik vroeg naar jou kreeg ik je nooit te spreken. En je stuurde me ook geen berichten meer." zegt hij. "Wat?! Mijn moeder heeft nooit gezegd dat je mij wilde spreken. Ik vroeg weleens aan haar of ik jou mocht spreken, maar ze zei dat jij daar geen zin in had. Wat een kreng!" zeg ik boos. "Wat?!" zegt Raoul nu ook boos. "Ik wist dat ze onaardig tegen je was, maar dit.." zegt hij. "Kutwijf..." zeg ik zacht. Raoul geeft me een knuffel. Echt ik ben zo blij met een broer zoals hem! "Maar Bo, nog even over die paniekaanvallen. Heb je het al lang?" vraagt hij. Ik zucht. Kom op Bo, het is je broer. Je kunt het hem wel vertellen. Ik slik en verzamel alle moed die nodig is om dit te vertellen. "Toen jij het huis uit ging besloten pap en mam om meer te gaan reizen. Ik mocht niet mee, want ik heb mijn studie en blablabla. Ze waren vaak weg en als ze thuis waren gaven ze geen aandacht aan mij. Wij hadden ook geen contact en ik was erg eenzaam. De enige die ik had waren de buurvrouw en Mirthe. Ik voelde me eenzaam en kreeg last van paniekaanvallen die veroorzaakt werden door enge gedachtes. Mirthe en ik kregen een maand geleden ruzie en daardoor is het alleen maar erger geworden." zeg ik met een half huilende stem. "Bootje toch.." zegt Raoul en hij geeft me een knuffel. Het voelt weer net zoals vroeger. Als ik verdrietig was kwam Raoul mij altijd troosten. En hij noemt me al Bootje, zolang als ik het me kan herinneren. Echt Raoul, je bent de beste broer die ik had kunnen wensen.

Ja mensjes, eindelijk weer een deel dat niet super kort is! Ik heb weer wat meer motivatie om te schrijven, hopen dat dat zo blijft. Trouwens, regent het bij jullie ook zo? Ik ga echt dood van alle regen hier.

Youtube: https://www.youtube.com/@Bankhutsertjes2

Lieve reacties en sterretjes worden gewaardeerd!❤️