BİR KALBİN HİKAYESİ (tamamlandı)

BÖLÜM 3

"Durumu çok iyiye gidiyor. Böyle giderse en yakın zamanda taburcu edebiliriz. Yürüyüşlere devam et. Ama kendini zorlama."

"Tamam doktor bey. Teşekkürler her şey için."

Maggie ameliyat olduğundan beri annesi ağlamamıştı.Maggie ise kendisinin yaşamasından çok annesinin bu mutlu haline seviniyordu.

"Bugun birini görmeye gidebilir miyiz anne?"

"Kimi? Hastaneden biri mi?"

"Evet. Bir arkadaşım var. Onu görmek istiyorum. Onu görmeye gidebilir miyiz?"

"Gideriz tabi. Hangi bölümde peki bu arkadaşın? "

"Onkoloji sanırım. Kanserli hastaların tedavi olduğu binadadır. "

"Tamam gideriz. Önce şu yemeğini bitir bakalım."

Yemekten sonra Maggie ve annesi yürüyüşe çıktılar. Maggie bu yürüyüş sırasında zorlanmıştı, danışmaya kadar giden yol ona bitmek bilmeyen bir acı da katmıştı. Ama yolun sonunu düşündü ve hepsi biraz olsun azalmıştı.

Nihayet danışmaya vardığında kısa bir mola verdi. Ağzından kelimelerin çıkması için iki dakika geçmesi gerekti.

"Ben... Ben.. Birini arıyordum. Bir hastayı.."

"Hastanın ismi nedir?"

" Johan ismi. "

" Soy ismi peki?"

"Şey ben... Soy ismi... Soy ismini bilmiyorum. "

"Hangi bölümde peki? "

"Kanserdi. Bilmiyorum... Şey onu da söylemedi. "

Maggie kendini çok kötü hissetti.

"Pekala bir bakalım. Johann Johan ."

O iki dakika da Maggie için geçmedi. Ayakta durmakta zorlanıyordu ve daha ne kdar durabilirdi bilmiyordu.

"Johan'ın çıkışı yapılmış gözüküyor. "

Maggie şaşırdı.

"Nasıl olur?.. Kanser hastası biri nasıl hemen taburcu olabilir. Daha tedavi oluyordu. "

Annesi
"Belki de iyileşmiştir kızım. Bak çıkışını yapmış.. Hayatta ne olacağını bilemeyiz değil mi?"

Maggie annesine baktı kısa bir süre. Ağrıları yüzünden düşünemiyordu. Uzatmak istemedi.

"Belki de. Neyse teşekkürler. "

Tam gidecekti ki arkasını dönüp danışmadaki kıza merak ettiği soruyu sordu.

"Ölmemiştir değil mi? "

Danışmadaki kız Maggie'ye bakamadı. O sırada Maggie bu ihtimalin olamayacağını düşündüğünden başka bir soru sorma ihtiyacı hissetti.

"Peki soy ismi neymiş?"

Danışmadaki kız bilgiyi vermemesi gerektiğini biliyordu. Ama Maggie'nin soru soran gözleri ve gördüğü kadarıyla ameliyat olmuş bir hasta olması nedeniyle cevapladı:

"Black. Johan Black."

"Tamam teşekkür ederim. "

Odasına zar zor gittiğinde yatağında tek bir şey düşündü Maggie: Ölmüş olma ihtimali olamazdı.
Mucizelere inanan oydu ve mutlaka yaşıyor olmalıydı. Bunun inancıyla taburcu olana kadar bu konuyu düşünmedi. Gelip gidenler, doktorlar, kontroller derken taburcu olma zamanı gelmişti. Eskisinden daha iyiydi. Bayağı iyiydi hem de. En azından yorulmuyordu o kadar çok. Onu üzen şey de bir daha sporsal aktivitelere katılamayacak olmasıydı. Ama ölmediğine göre buna da katlanabilirdi elbet.

Taburcu olduktan sonraki hayatı sıradan geçti. Annesi işe gidip geliyor, Maggie de okula gitmeye hazırlanıyordu. Yakın zamanda okula başlayacağını duyduğunda çok sevinmişti. Çünkü her gün evde oturmak çok sıkıcıydı ve okuldaki olaylardan uzak kalıyordu. Mesela voleybolda türü atlamışlar mıydı? Sınıfta Christian yakın arkadaşı Carol'la birbirlerine aşklarını itiraf edebilmisler Miydi? Yeni İngilizce hocası kimdi? Herşeyi artık geri kalmadan takip edebilecekti.
..................

"Hadi ilk günden geç kalacaksın canım... "

Maggie bu sesi özlemişti. Okula geç kalmak onun için bir yaşam tarzıydı yani önceden öyleydi... Artık yeni bir başlangıç yaptığına göre yaptığı yanlışları düzeltmek istiyordu. Her anın tadını çıkartmak istiyordu.

Ama daha ilk günden bu kararlarını pek uyguladığı söylenemezdi. Hızla çoraplarını giydi.

"İniyorum."

.......

"Akşam seni alırım canım. Kendini çok yorma. Bir sorun olursa beni ara... Bol su iç. Zorlanma.. Imm.. Merdivenleri dikkatli in çık.. Bi de... "

" Anne... Dikkat edeceğim. Sen beni merak etme olur mu?"

Annesi Maggie'ye baktı ve başını salladı. Maggie kapıyı açtı.

"Görüşürüz anne."

"Tamam tatlım görüşürüz. Dikkatli ol."

Arkasından el salladığında hala ona bakıyordu annesi. Gözden kaybolana kadar izledi gidişini. Onun için çok zor olmuş olmalıydı ama Maggie de hayatına kaldığı yerden devam etmeliydi. Sonuçta henüz ölmemişti ve atan bir sağlıklı kalbi vardı...