"Kimseye güvenme, kendine bile..."
Ethan Williams Kanada'da yaşayan bir psikiyatrist'dir. Bir hastasının ani intiharı nedeniyle tüm hayatı değişir. Peki işin aslı, gerçekten intihar mı etmiştir? Görünmez yaratıkların onu öldürmeye çalıştığını söyle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Sarah Brown. Yıllar önce-
Gözlerimi zifiri karanlığa açtığımda ilk önce neler olduğunu anlayamadım. Gözlerimi karanlık odamda gezdirmeye başladığımda herhangi bir değişiklik fark etmedim. Her şey bıraktığım gibiydi, ses yapacak herhangi bir unsur yoktu.
O zaman bu tıkırtı sesleri nereden geliyordu?
Çok susamıştım. Sürahinin boş olması da cabasıydı, evren sanki bu tıkırtıların kaynağını bulmam için beni inatla aşağı kata gönderiyordu. Sakin olmam gerekiyordu, Ethan ne demişti bana? "Kendinle savaşmaya çalışma. İzin ver zihnin özgür kalsın, ona engel olma. Seni sadece sen tutsak edebilirsin, unutma; her şey beynimizde başlar ve orada son bulur..."
Bu takırtılar da mı beynimde yankı yapıyordu böyle? Keşke Ethan da burada olsaydı, delirmediğime inanırdı belki de.
Kimse sana inanmayacak. Asla özgür olamayacaksın.
Acıyan boğazıma rağmen güçlükle yutkundum, zihnimde konuşan onu susturmam mümkün değildi.
Aşağı in. Aşağı inmek zorundasın.
İnmemek gibi bir seçeneğim yoktu, çok susamıştım. Ve eğer gerçekten aşağı inmezsem, zihnimdeki ses susacak değildi. Ondan çok korkuyorum.
Korksam da ayaklarımı yataktan çıkararak zeminle buluşturdum. Çoraplarım olduğu için üşümemiştim, çıplak ayakla uyuyamıyordum. Ayağımda gezen karıncalardan nefret ediyordum. Ayağım çıplak olduğunda hissettiğim tek şey bu karıncalanma hissiydi.
Gözlerimi ovuşturarak beyaz geceliğimin üzerine sabahlık giydim, zira gerçekten üşümeye başlamıştım. Bu hissin bana tanıdık gelmesi tüylerimi diken diken etmeye yetmişti bile.
Üşüyorum.
Çok soğuk.
Buradalar.
Yalnız değilim.
Hiçbir zaman yalnız olmadım.
Adımlarımı sürükleyerek mutfağa doğru yol aldım. Merdivenleri inmeye başladığımda arkamda birinin olduğu düşüncesi bacaklarımı titretiyordu. Terleyen avuç içlerimi güçlükle üstüme sildim, hayatımda ilk defa cesur olmak istemiştim.
Artık korkmaktan çok yorulmuştum.
Herkes gibi normal bir hayatım olsun istemiştim, neden bunu başarmak böyle zordu? İnsanlar onlar gibi olmayan kişileri kabul etmezlerdi. Bu ne kadar adil olmasa da gerçekti. Farklıysan seni dışlarlardı, herkes gibi olmadığın için yalnız kalırdın.
