Zehirin İlacı (Gerçek Bir Hayat Hikayesi)

⭒11⭒

Umarım beğenirsiniz. Keyifli okumalar diliyorum! Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın. :")

Paylaştığım şarkılara, profilimdeki Spotify linkinden, ⭒ adlı listeden ulaşabilirsiniz.

Bölüm şarkısı: ''Taylor Swift - Never Grow Up''

                                    ☆

''Dilaaa! Hadi kalk yemek yiyeceğiz,'' diye mutfaktan seslendi annem.

''Tamam anneee!'' diye bağırdım çünkü orada yaptığı işlerin sesinden benim sesimi duymuyor ve ben ses vermeyince duymadığımı sanıp, defalarca bağırıyordu ve en sonunda haklı olarak kızıyordu.

Babam yanıma geldi, tabii ben oyuna dalmış olduğum için niye geldiğini anlamadım ve oyun oynamaya devam ettim, o da iki dakika sonra geri gitti. Birkaç dakika sonra, bu defa annemle babam, ikisi birden geldi. Bir an yanı başımda annemin kızarmış ve bunalmış yüzünü gördüm.

''Dila, ben sana kapat demedim mi? Baban gelmiş yanına, hâlâ kapatmamışsın!'' dedi annem kırmızı bir yüz ve biraz kızmış bir halde.

Annem hem mutfakta makarna pişiriyor ve bir yandan da yıkanan çamaşırları, salona açmış olduğu çamaşırlıklara seriyordu. İş yaparken terleyip, bunalmış ve yüzü kızarmıştı. Ne zaman bir şeyler için acele etse, terleyip bunalsa, yüzü hep böyle kızarıyordu.

Biraz kızdığını görünce, ''Tamam anne, hemen kapatıyorum. Babam geldi ama bir şey söylemedi, nereden bilebilirim ki ne için geldiğini?'' diyerek olaydan sıyrılmaya çalıştım. Dizüstü bilgisayarımı aceleyle kapatıp ona verirken, biraz yumuşasın diye kaşlarımı kaldırıp sevimli bir şekilde gülümsedim.

Böyle sevimli bir halde sıyrılmaya çalıştığımı görünce, bu çabamı anladı. Şakacıktan ince kaşlarını daha çok çatıp, daha sinirli gibi görünmeye çalıştı ve ellerini beline koyup, başını sağa sola sallayıp, ''Sen yok musun sen...'' dedi ve güldü.

Onunla birlikte ben de güldüm; hem azar yemekten kurtulduğum için rahatladım, hem de birbirimize böyle takılmamız hoşuma gidiyordu.

Onlar gelince hemen panikle kapatmış olduğum bilgisayarı alıp yerine kaldırdı, o sırada babam da bilgisayarın şarjı için kullandığımız uzatma kablosunu topladı. Babam salondan arabamı getirmeye gittiğinde, annem de banyodan tarak getirmişti. Kalkmam için, babamın arabayı getirmesini bekliyorduk.

''Ben kalkmasam olmaz mı? Yerim sıcacık, ev soğuk da,'' dedim gülerek.

Annem dediğime güldü ''Gel, şimdi yemek yiyince ısınırsın,'' dedi.

Annem, yattığım için beni hafiften yana doğru çevirdikten sonra, sağ kolunu boynum ve omuzlarımın arasından geçirip, kolunun iç kısmıyla beni omuzlarımdan destekledi ve bacaklarımı yataktan aşağı sarkıttıktan sonra, beni yatakta oturur konuma getirdi. Daha sonra babam koltuk altlarımdan, annem ise bacaklarımın yanlarından -dizlerimin üst kısmından- olacak şekilde tuttu ve üçe kadar sayıp, ikisi birlikte beni aynı anda kaldırıp, arabama oturttular.

Evde, okula giderken veya herhangi bir yere giderken, beni sürekli, sadece annem taşıyordu. Fakat annemin beli son zamanlarda iyice kötüleşmeye başlamıştı. Ama mecbur olduğu için, canı acısa da, zorlansa da beni taşımaya devam ediyordu. Çünkü beni taşıyabilecek başka birisi yoktu. Benimle bir tek annem ilgileniyordu.

Abim de ilgileniyordu ama yardımcı oluyordu demek daha doğru olurdu, çünkü o da bir çocuktu.
Ama o da elinden gelenin fazlasını yapıyor ve bir çocuktan beklenmeyecek şeyler yapıyordu. Annem yetişemediği zamanlarda, benimle o ilgilenmeye çalışıyordu ve gayet de iyi ilgileniyordu. Veya annemin gidemediği yerlere bazen o gitmek durumunda kalıyordu. Mesela, benim sürekli kullandığım ilaç raporunun süresi bitmişti ve yeniden çıkartılması gerekiyordu. Fakat ben çok kötü hasta olduğum için, annem beni dışarı çıkartamadı. Ve beni bırakıp kendisi gitse bile, abim bana tek başına bakamazdı; çünkü sürekli atak geçiriyordum ve boğulup boğulup gidiyordum. Abim 9 yaşında kendisi tek başına, hastaneden eve, üç kez gidip gelerek, en sonunda benim ilaç raporumu çıkartmayı başarmıştı. Bu her 9 yaşında çocuğun yapacağı bir şey değildi.