Robbie POV:
Je bent hier om te genezen. Over een jaar ben je hier weg en dan ben je normaal. Niet meer de neigingen, het verlangen, dan ben ik net zoals ieder andere man van mijn leeftijd. Achter mijn ouders aan loop ik het gebouw binnen. Het is in het echt nog indrukwekkender dan op de foto's. Het is eerder een kasteel dan een plek voor mensen zoals ik. Als er een plek is waar ik kan genezen, is dat hier wel.
Zolang ik me kan herinneren is mijn leven een leugen geweest. Overdag vertelde ik mijn ouders dat het goed ging op werk, dat ik mijn leven op de rit was en druk op zoek was naar een vrouw om mee te trouwen. Maar zodra zij naar bed gingen en ik het huis verliet, veranderde ik in een andere versie van mezelf.
Het was slordig en nu ik erop terug kijk weet ik niet hoe ik het in mijn hoofd heb kunnen halen dat dit zou werken. Ik had een man ontmoet in de lokale ontmoetingsplek. We bleven maar praten, tot de bartender ons vroeg naar huis te gaan. Zonder erover na te denken heb ik hem toen meegenomen naar mijn huis. Het beeld van mij naakt in bed met een andere man was voldoende bevestiging voor mijn ouders dat er iets mis met me is.
"Ik weet niet wat we verkeerd hebben gedaan." Mijn moeder zit huilend naast me, de zakdoek in haar handen zit onder de tranen en uitgewreven make-up. "Hij was altijd een normaal kind. Hij ging mee naar de kerk, had leuke vriendjes, waar is het toch misgegaan met hem?"
"We zullen goed voor Robbie zorgen, dat kunnen we beloven. Homoseksualiteit is goed te genezen" Als ik toen had geweten wat voor een leugen dit was, was ik direct weggerend en nooit meer teruggekomen.
JE LEEST
Asylum // Mabbie
Fanfiction"Dit is voor ons allemaal de beste keuze. Als het weer beter gaat, komen we je weer ophalen." Een plek waar het duistere van de samenleving bijeen komt. Waar genezing niet meer de hoogste prioriteit lijkt te zijn.
