ik heb geluisterd en heb een alternatief blij einde!!!! het laatste hoofdstuk en dankwoord zijn hierin dus nooit gebeurd, anders is het een beetje gek.
Matthy POV:
Lang verblijven we niet in het huisje. Hoe gezellig het ook is met zijn vieren, groeit de behoefte naar thuis voor ons allemaal. De dossiers zijn verbrand en met enige deskundigheid zijn onze ontslagbrieven vervalst. "Matthyas is goed genezen. Door zijn progressie en nieuwe medicatie hebben wij er vertrouwen in dat zijn ontslag hem goed zal doen." Iets wat geen enkele therapeut zou zeggen, maar goed genoeg moet zijn om mijn familie te overtuigen. De medicijnen doen inderdaad hun ding. Met de dag voel ik me beter in mijn eigen lichaam en durf ik steeds weer iets meer. Robbie een kus in het openbaar geven, samen met Milo naar de supermarkt om wat boodschappen te halen en met Koen een poging in de keuken doen, zonder dat ik de nijging hem om hem neer te steken.
Het ontsnappen, de tijd voor onszelf heeft me ook goed gedaan. De stem is soms nog aanwezig in mijn achterhoofd, maar nog meer aanwezig is de stem van Robbie die me verteld dat het goed komt en dat we dit allemaal samen doen. Het kokhalzen en de grappen van Koen en Milo is gestopt en het idee van een relatie hebben met Robbie begint steeds aantrekkelijker te lijken. Ik wil niet te hard van stapel lopen en zeggen dat ik volledig genezen ben. Na alles vind ik het nog steeds verschrikkelijk wanneer dingen niet lopen zoals ik had verwacht en raak ik overprikkeld na een aantal uren sociaal gedaan te hebben.
Maar de progressie is er. Vandaag is dan echt de dag. De dag dat we voor nu vaarwel zeggen tegen ons veilige onderkomen en zullen vertrekken richting Eindhoven. Als eerst zullen we langs Robbie zijn familie gaan. Ondanks hun afkeer voor zijn homoseksualiteit is de verwachting er dat ze goed genoeg zullen reageren. Vanaf daar kunnen we Robbie zijn auto ophalen en een poging doen bij mijn familie. Ze kunnen in ieder geval niet ontkennen dat het momenteel beter met me gaat dan dat het de afgelopen jaren is gegaan.
"Ben je er klaar voor?" Milo en Koen zijn ondertussen al richting het treinstation vertrokken. Met Robbie lig ik nog op de bank. Hij ligt op zijn rug, terwijl ik tussen zijn benen op zijn borst lig. De televisie staat op de achtergrond aan, maar ik heb geen idee wat er momenteel aan staat. "Het liefste zou ik hier voor altijd met jou blijven liggen. Moet dit echt?" Voorzichtig tilt Robbie mijn hoofd op zodat ik naar hem kijken. "Het is nu een grote stap, maar wel een stap richting een normaal leven. Dan kunnen we samen een huisje gaan zoeken, werk. Dat is leuker dan hier blijven hangen." En daar moet ik hem helaas gelijk in geven. Er staat ons een toekomst te wachten.
De reis naar Eindhoven blijkt nog verdomd lang te zijn. Het is lang geleden dat ik met de trein heb gereisd en de hoeveelheid mensen erin maakt het niet bepaald leuker. De stress om de ontmoeting, de man tegenover me die me maar aan blijft staren, het gillende kind aan de andere kant van de coupe. Het liefste wil ik opstaan en wegrennen, maar Robbie zijn hand houdt me voor nu op mijn plek.
Het ouderlijk huis van Robbie is exact hoe ik het had verwacht. Een normaal rijtjeshuis, prima auto voor de deur in een volksbuurt waar Koen vast commentaar op zou hebben. Aan te bellen hoeft niet eens, want de voordeur vliegt open en de moeder van Robbie staat in de deuropening. "Robbie, ze hadden ons niet gebeld dat je ontslagen was. Heb je dit hele eind alleen moeten reizen?" Pas daarna lijkt het alsof ze mij ziet staan. "Je hebt iemand meegenomen." De grijns op Robbie zijn gezicht is niet te missen. "De reden waarom ik ontslagen ben. Ze hebben besloten dat ik niet te genezen ben." Zonder verder iets te zeggen pakt hij mijn hand vast en trekt hij me naar binnen.
Robbie zijn ouders zijn allesbehalve als die van mij. Hoewel de teleurstelling groot is, lijken ze het nieuws goed op te vangen. Hij vertelt een deel van het verhaal. We waren gezamenlijk ontslagen met twee andere jongens, hebben een aantal dagen verbleven in het vakantiehuis en zijn toen samen gekomen. Dat we daarvoor 's nachts ontsnapt zijn, vertelt hij er maar niet bij. "En jullie hebben elkaar daar leren kennen? Niet bepaald een romantische locatie. Waarom was jij daar, Matthyas?" Even schiet ik in de paniek. Liegen? De waarheid? Ik probeer een leugen te bedenken, maar niets komt eruit. "Matthy had last van paniekaanvallen, maar niks bijzonders. Een paar keer therapie en zo genezen." Na thee en de eerste echte maaltijd die ik in maanden heb gehad, vertrekken we dan toch echt richting mijn familie. Met al Robbie zijn kleding op de achterbank van zijn auto en genoeg geld om het een maand te overleven.
Hoe warm het welkom was van Robbie van ouders, hoe koud die van die van mij is. "En ze hebben jou weer losgelaten? Ze zijn gek, echt. Of welke leugen heb je deze keer aan ze verteld? En nu ben je homo erbij? Ik zei het, Frank, hij is bedorven." En dat is enkel het deel wat ik heb verstaan. Halverwege de tirade van mijn ouders ben ik in huilen uitgebarsten en heb ik het allemaal over me heen laten komen. Het enige wat ik me kan herinneren is dat we mijn kleding in dozen hebben gegooid en ik al mijn spaargeld in mijn tas heb gestopt.
En daarmee begon de echte start van een nieuw begin. Voor het moment konden we in het vakantiehuisje blijven, totdat we een huisje hadden gevonden. Overdag waren we druk op zoek naar banen. Zelfs Milo en Koen zien we met enkele regelmaat. Samen bier drinken, Milo die opschept over de meisjes die hij heeft gezien en Koen die weer een nieuw horloge heeft gekocht. Ergens in mijn hart wil ik op zoek naar Raoul, mijn excuses aanbieden, maar dat is een probleem voor later.
Het duurde niet lang voordat we samen een plekje hadden gevonden. Een appartementje in Eindhoven. Twee slaapkamers, een balkonnetje groot genoeg om er een bankje kwijt te kunnen en alles waarvan ik had kunnen dromen. De jongens hebben geholpen met het verhuizen en Robbie zijn ouders kwamen 's avonds langs om eten af te geven, onder het mom van 'twee mannen die samen wonen, daar zal vast niemand koken'. Voor het eerst in mijn leven voelt het alsof alles op zijn plekje is gevallen. Pas rond elf liggen we samen in bed. Naakt, geen zorgen dat iemand binnen gaat lopen. "Als met jou zijn, betekent dat ik gek ben, dan wil ik niet normaal zijn."
JE LEEST
Asylum // Mabbie
Fanfiction"Dit is voor ons allemaal de beste keuze. Als het weer beter gaat, komen we je weer ophalen." Een plek waar het duistere van de samenleving bijeen komt. Waar genezing niet meer de hoogste prioriteit lijkt te zijn.
