Asylum // Mabbie

XI

ben ziek maar wilde graag wat uploaden dus het is een beetje cracky sorry kinders

Matthy POV:
Ik heb het verpest. De enige kant die ik had op een mogelijke toekomst met hem heb ik verpest. In plaats van de waarheid vertellen, had ik moeten liegen. Ik had moeten doen alsof ik hier ben voor iets anders, alsof ik bijna normaal ben. Wat moet hij nu wel niet denken? Wetende dat ik onvoorspelbaar ben en dat het voor het maatschappelijk belang beter is dat ik hier opgesloten zit dan een voet buiten de deur zet? Met de nieuwe medicijnen voel ik me beter, de stem in mijn hoofd is wat minder aanwezig en ik kom wat losser. Maar wie weet hoe dat is als ik hieruit kom? 

De avond waar alles mis ging staat op mijn netvlies gebrand. Een minuut was ik rustig een biertje aan het doen met mijn broers, de andere minuut bleef ik maar inslaan op de jongen. De jongen, die me niets misdaan had. Toen ik afgevoerd werd door de politie, wist ik niet hoe het met hem ging, hoe erg de schade was. Maar het feit dat ik niet in de gevangenis zit moet positief zijn, toch? Het schuldgevoel heeft me nooit losgelaten. Een schuldgevoel, terwijl er ook iets in mij zit dat niet genoeg kan krijgen van het gevoel van macht.

De rest van de dag hoef ik Robbie niet meer onder ogen te komen. Ik kan in mijn kamer blijven met de deur op slot, terwijl ik verdrink in mijn eigen zelfmedelijden. Ik heb het mezelf aangedaan. Wat moest hij nu wel niet van me denken? In de kamer naast me blijft het stil. 

Wanneer ik weer naar het ontbijt moet, is er een ding wat niet te missen is. Robbie is er niet. “Waar waren jullie gisteravond nou heen? Ineens waren jullie weg. Nu hebben jullie niet gezien hoe ik Milo inmaakte.” Koen en Milo zijn er gelukkig wel weer, maar zij blijken ook geen idee te hebben. “We hadden het koud en gingen weer naar binnen.” Milo rolt met zijn ogen. “Samen weer zeker. Ik wist niet dat dat de reden is dat je hier zit.” Ik voel de paniek in me opkomen, maar probeer rustig te blijven. “Maar jullie hebben hem dus ook niet gezien?” Het lijkt volledig onduidelijk te zijn waar Robbie heen is.

Uiteraard vandaag is de dag dat Raoul niet werkt. Normaliter had hij hopelijk kunnen vertellen waar hij is en hoe het met hem gaat, maar nu blijven we enkel met vragen achter. Een van de zusters durf ik het niet te vragen, dat brengt ons alleen maar verder in de problemen. “Weet je zeker dat jij niks weet?” Met zijn drieën zitten we rond het schaakbord. "Als ik iets had geweten, had ik het je wel verteld." Ik merk dat de irritatie steeds groter begint te worden en dat ik steeds meer moeite heb met rustig blijven. Ik ben zenuwachtig, gestrest en maak me zorgen om wat er met Robbie is gebeurd. Maar voornamelijk ben ik bang voor hem. Want de stem wordt harder en ander en het begint erop te lijken dat Milo het slachtoffer wordt van zijn uitbarsting.

"Je hoeft niet zo boos te doen. Hij vroeg het alleen maar." Iedere opmerking die er gemaakt wordt krijgt het voor elkaar het bloed onder mijn nagels vandaan te krijgen. "Genoeg, we snappen het nu wel." Snauw ik terug. Even blijft het stil. Tussen ons dan, want in mijn hoofd raast hij verder. "Accepteer je dat dit is hoe ze je behandelen? Ze zien je als niks hier. Als een stuk ongedierte." "Hou op, hou op, alsjeblieft." Ik trek mijn knieën op tot mijn borst en mijn handen vinden hun weg naar mijn haar. Ergens ver weg voel ik hoe ik aan mijn haar trek, hoe het ademen moeilijk gaat, maar het enige waar ik op kan letten is het rustig blijven, alles onder controle houden.

Ik word uit mijn gedachten getrokken door een hand op mijn schouder. "Gaat het, Mat?" Ik hoor niet eens wie het is. "Blijf van me af." Ik wil uithalen, om me heen slaan, maar de kans krijg ik niet, want mijn armen worden strak achter mijn rug geklemd. "Breng hem terug naar isolatie. Ik heb genoeg gezien van dit toneelstukje."