Asylum // Mabbie

VII

Matthy POV:

Het is me onduidelijk wat er mis is met Robbie. Hij zegt geen woord over wat er net gebeurd is en het lijkt er niet naar alsof hij van plan is om de waarheid te vertellen. Keer op keer blijft hij maar herhalen dat het goed gaat en dat we ons geen zorgen moeten maken, maar ook aan de gezichten van Koen en Milo is af te lezen dat zij zich wel zorgen maken. Het zien van Robbie na zijn therapie baart me zorgen voor zowel hem voor als mezelf. Raoul waarschuwde me eerder al dat ik vandaag zou beginnen met therapie. Zou ik er hetzelfde uitkomen als Robbie?

Veel tijd krijg ik niet om me er zorgen over te maken. Bewakers lopen de ruimte in en direct voel ik de bui hangen. Het is tijd. Onmiddellijk sta ik op. Na het tafereel met Milo eerder heb ik gezien wat er gebeurt als je niet meewerkt. En aan de manier waarop Milo zit is te zien dat de straf die hij gekregen heeft niet mild was. "Normaal doen. Als ze nu doorhebben dat je gek bent, komen we hier nooit uit." De instructies die ik krijg zijn glashelder. Doen alsof er niets aan de hand is, alsof ik niet weet wat er met me aan de hand is.

Het kantoor van de therapeut is erg neutraal. Er hangt niets aan de muren en de enige meubels die er staan zijn de twee stoelen aan het bureau. "Matthyas, welkom." De therapeut, een oudere man die eruit ziet alsof hij al genoeg mislukkelingen zoals ik heeft gezien, heb ik al vaker rond zien lopen. "Goed om te zien dat je uit de isolatie bent, nu kunnen we actief gaan behandelen." Stilletjes knik ik en ga ik tegenover hem zitten. "Normaal doen. Normaal doen. Normaal doen." In mijn hoofd blijft de stem zich herhalen.

"Laten we bij het begin beginnen. Waarom denk je dat je hier bent?" Omdat er iemand die in mijn hoofd zit die me constant probeert te beïnvloeden, omdat ik niet naar buiten durf te gaan uit angst voor wat ik dan ga doen, omdat ik duidelijk niet goed ben. Dat is het eerste wat ik denk, maar ik blijf stil. "Dit blijft allemaal tussen ons, Matthyas. Je kan me hier de waarheid vertellen." Lang blijf ik denken over mijn antwoord. Wat wil ik zeggen, wat mag hij weten. "Ik heb nogal veel.. angstgevoelens, paniek, stress. Daardoor ging ik minder naar buiten en besloten mijn ouders dat dit de oplossing was." 

De rest van het gesprek verloopt matig. Hij blijft maar doorvragen, wachtend tot ik met een traumatische gebeurtenis in mijn leven kom die kan verklaren waarom ik zo ben. De therapeut wilt alleen maar meer, meer, meer, terwijl hij alleen maar wilt dat ik mijn mond houd. Met de tijd heb ik niet meer door wat hij vraagt en wat mijn antwoorden zijn, alles gaat op de automatische piloot. Alsof ik in de bijrijdersstoel zit en hij het verhaal vertelt. Pas wanneer de man opstaat besef ik me wat er aan de hand is. "Ik ga je wat medicatie voorschrijven om mee te beginnen, vanaf daar zullen we verder gaan met therapie."

En daarmee heb ik het overleefd. Een moment waar ik voor langere tijd tegenop keek heb ik overleefd. Buiten staat Raoul me alweer op te wachten. "Jij ziet er beter uit dan ik had verwacht." Zegt hij met een lach op zijn gezicht. Met zijn hand op mijn schouder lopen we weg. Het voelt vertrouwd. Alsof we in een ander universum gewoon vrienden hadden kunnen zijn. "Het was oké." Ik haal mijn schouders op. "Dat is een goed begin." "Hou hem te vriend, je weet niet wanneer hij nog van pas kan komen." 

Ik durf het bijna niet eens te denken, maar ik hoop voornamelijk dat de medicijnen iets aan hem doen, aan zijn constante beleven en commando's. Wanneer ik terug de woonkamer in kom, zie ik dat enkel Koen en Milo daar nog zitten. "Waar is Robbie heen?" Ik weet niet wat het aan de jongen is dat me aantrekt, waardoor ik constant bij hem wil zijn. "Hij is net afgevoerd. Jij was weg en toen kreeg hij van die stuiptrekkingen... Ze gaan kijken wat er mis is." Ik weet niet wat er tijdens zijn therapie is gebeurd, maar het is niet best.