haha hoe bedoel je ik heb niet vooruit gedacht waar ik heen wilde met dit verhaal en heb nu crisis
Robbie POV:
Het duurt even voordat Raoul zijn woorden zijn bezonken. De lieve Matthy, waarvan ik dacht dat hij geen vlieg kwaad kon doen, blijkt compleet anders in elkaar te zitten. Ja, ik wist dat hij niet alles vertelde en dat hij misschien wat achter had gehouden, maar nooit had ik iets van deze gradatie verwacht. "Mag ik terug naar mijn kamer? Ik weet niet wat ik hiervan moet zeggen." Raoul staat op en knipt. "Als je erover wilt praten, kan ik altijd je therapeut vragen vaker te komen. En mijn deur is ook altijd voor je open." Mijn therapeut moet ik niet aan denken. Die zou alleen maar lachen en zeggen dat dit mijn wraak is voor het zijn van een vieze homoseksueel. Raoul wil ik er misschien wel over vertellen, maar ik weet niet goed wat ik nu moet zeggen.
Op mijn kamer kom ik niet veel verder met mijn gedachten. In mijn hoofd vechten de lieve, grappige, zachtaardige Matthy om een plek in mijn hoofd met de Matthy uit het dossier. De Matthy waarvan niet expliciteit beschreven stond dat hij iemand had vermoord, maar waar ik haast zeker van ben. Hoe moet ik nu verder? Zeggen dat ik het af wil kappen en geen contact meer wil? Terwijl we in deze inrichting opgesloten zitten en niet om elkaar heen kunnen.
Matthy blijft, maar door mijn hoofd heen spoken. En in mijn hoofd, verdwijnt de Matthy waar Raoul me over heeft verteld steeds verder naar de achtergrond. Ik heb vragen, heel veel vragen en er is maar een manier om achter de waarheid te komen. Hij is de enige die me de waarheid kan vertellen. Nog voordat de lichten aan gaan om iedereen te wekken, glip ik mijn bed uit. Sleutels, isolatiecellen opzoeken, met Matthy praten. Hoe simpel je een plan kan laten klinken waarvan ik weet dat het absoluut onmogelijk is.
Stap 1, de sleutel vinden. Bewaking loopt de hele nacht rond en de kans is groot dat zodra ze me zien, ze me direct naar mijn kamer terugsturen. Zachtjes sluip ik door de gangen heen. Mijn ogen hebben moeite met het wennen aan het gebrek van licht. Zodra ik de gang uit kom, zie ik de beveiliger bij de ingang zitten. Even wil ik me omdraaien en opgeven, totdat de hal gevuld wordt door zijn gesnurk. Alsof het meant-to-be is, sluip ik naar hem toe en trek ik de sleutels en zijn zaklamp van de tafel af. Even ben ik bang dat hij wakker wordt, maar er zit geen vorm van beweging in.
Stap 2, naar de isolatiecel. Helaas heb ik die de afgelopen maanden vaker gezien dan dat ik trots op ben. Het is wat ze met de patiënten doen wanneer ze geen idee hebben wat ze met je aan moeten. Spreek je tegen en heb je ergens een punt? Isolatie. Staat je gezicht hun niet aan? Isolatie. Heeft iemand zin in een beetje marteling? Isolatie. Gelukkig ben ik er nog nooit lang geweest, meestal was Raoul er om me eruit te redden.
Stap 3, Matthy confronteren met wat ik zojuist gelezen heb en hopelijk antwoord krijgen op alle vragen die ik heb.
JE LEEST
Asylum // Mabbie
Fanfiction"Dit is voor ons allemaal de beste keuze. Als het weer beter gaat, komen we je weer ophalen." Een plek waar het duistere van de samenleving bijeen komt. Waar genezing niet meer de hoogste prioriteit lijkt te zijn.
