Asylum // Mabbie

X

happy new year babes xoxo

Robbie POV:

De droom waarvan ik kort dacht dat hij was uitgekomen, bleek toch minder rooskleurig te zijn als dat ik had gehoopt. De stem van Raoul trekt mijn aandacht weg van Matthy. Het was stom van ons, naïef om te denken dat we onopgemerkt weg konden glippen terwijl er constant oren en ogen gericht op ons zijn. Ergens moeten we hem nog bedanken, hij had beveiliging kunnen roepen en ons uit elkaar laten halen. In plaats daarvan begeleidt hij ons rustig weer terug naar binnen. Ik durf mijn blik niet van de grond af te halen. Bang voor de blik op Matthy zijn gezicht, het kwaad dat ik zojuist heb aangesticht. Ik had nooit iets moeten zeggen.

"Ik denk dat het goed is als jullie even nadenken op jullie kamers over wat er zojuist is gebeurd." Raoul staat voor de kamers met ons. Even kijkt hij rond in de hal. "Over een half uur kom ik terug. Zorg ervoor dat jullie dan op jullie eigen kamers zijn. Als ik jullie dan samen zie zal ik het moeten melden." En zonder verdere toelichting draait hij zich om en loopt hij de gang uit. Ik zucht diep en laat me tegen de muur aan zakken op de grond. "Denk je dat hij ons nu echt gematst heeft?" Vraagt Matthy, die naast me op de grond komt zitten. Ik haal mijn schouders op. "Ik zei toch dat hij een van de betere is."

Een half uur. We hebben een half uur om te praten zonder dat er iemand met ons meeluistert. Even twijfel ik over wat ik überhaupt tegen hem wil zeggen. Zal hij boos zijn? Teleurgesteld? Hij zei dat hij dit nog nooit eerder had gevoeld. Misschien was het dan wel beter geweest als ik niets had gezegd. "Is dit ook alleen waarom je hier zit?" Matthy doorbreekt de stilte. "Mijn ouders vonden het een probleem, dat ik nooit een toekomst krijg op deze manier." Zelf heb ik nog steeds moeite met het inzien van het probleem, maar veel maakt dat hier niet uit. "Ik weet niet wat mijn ouders ervan zouden vinden. Misschien zouden ze al opgelucht zijn dat ik wel met iemand durf te praten." De lach op zijn gezicht is niet oprecht, maar eerder cynisch.

Dan pas bedenk ik me dat ik nog steeds niet weet waarom hij hier zit. Hij vertelde er nooit uitgebreid over, wij vroegen er niet naar. Natuurlijk ving ik hier en daar details op over zijn problemen, maar nooit uitgebreid. "Je hebt me nooit verteld wat voor jouw ouders de druppel was om je hier naartoe te sturen." Ik wil hem niet al te oncomfortabel maken, maar als we willen dat dit werkt moeten we eerlijk naar elkaar zijn, toch? De twijfel is aan alles af te lezen. Hij speelt met zijn vingers, kijkt overal naartoe behalve naar mij en lijkt niet zeker te zijn van zijn antwoord. "Je moet beloven dat je niet meteen weggaat als ik het je vertel. Het is echt wel anders dan... gewoon op mannen vallen." Ik pak zijn hand vast en vlecht onze vingers samen. "Natuurlijk, ik zou toch nooit zomaar van gedachten veranderen." 

Toch blijft het nog even stil. Er hangt geen klok in de gang, maar ik betwijfel niet dat het niet al te lang meer zal duren voordat Raoul terugkomt om ons op te sluiten in onze kamers. "Je wist natuurlijk al van de paniekaanvallen... en mijn angsten.. maar dat vonden ze nog niet zo erg. Ik durfde weinig naar buiten te gaan, maar het was nog te redden." Begint hij met uitleggen. "Maar toen ik... 25 werd, ging ik naar de stad met mijn broers om het te vieren. Het was best gezellig en met een paar biertjes was ik mijn angsten vergeten." Hij vertelt zijn verhaal langzaam, alsof hij over iedere zin twee keer na moet denken.  "Ineens hoorde ik een stem. Ik dacht dat het een van mijn broers was, maar die waren allemaal aan het darten. Hij bleef maar praten, en praten. Hij bleef maar zeggen dat ik..." Weer de twijfel over wat hij gaat zeggen. "Hij zei dat ik slechte dingen moest doen. Het was alsof hij me overnam, echt waar." Zijn verhaal gaat van hot naar her en met moeite kan ik de eindjes aan elkaar knopen.

"Hij is daarna nooit meer weggegaan. Overal waar ik kom, zegt hij dat ik slechte dingen moet doen." De tranen druppen een voor een over zijn gezicht. Ik wil ze wegvegen, vertellen dat het goed komt, maar eerlijk gezegd is dit iets wat ik tot me moet laten bezinken. Stemmen in je hoofd is inderdaad wel iets anders dan wat ik had verwacht. De kans om te reageren krijg ik niet. De aankomende voetstappen worden luider en Matthy vliegt zijn kamer in. De deur zwaait dicht met een klap en de snikken zijn niet te missen.