Asylum // Mabbie

IX

Matthy POV:

"Fijne kerst, Matt. Ik denk dat jij het leukste cadeau bent wat ik had kunnen krijgen."  De woorden van Robbie kan ik niet uit mijn hoofd krijgen. Ik lig ondertussen alweer in bed en de lichten zijn zojuist uitgegaan, maar in mijn hoofd ben ik nog niet toe aan slapen. Thuis was ik nooit bezig met relaties en daten, dat gaat ook nogal lastig als je het grootste deel van de dag in je kamer verstopt spendeert. Dus of wat ik nu voel voor Robbie romantisch is of dat ik gewoon eindelijk een vriend heb gemaakt, weet ik niet.

De afgelopen dagen lijkt er geen uur voorbij te zijn gegaan dat ik niet aan hem heb gedacht. Of het goed met hem ging, of ik niet langs kon gaan. Koen en Milo zijn aardig en geven voldoende afleiding, maar toch blijf ik wat oncomfortabel. Want naast aardig en gezellig zijn ze soms ook erg luid, intimiderend en hebben beide nogal het talent om in de problemen te komen. Nu Robbie dan eindelijk weer terug is, voel ik mezelf dan ook wat rustiger worden. Alsof er iemand is die me begrijpt.

De medicijnen die ik van de therapeut heb gekregen doen hun werk goed. Hij is nog steeds in mijn hoofd, commandeert me rond en vertelt me wat ik moet doen, maar ik voel me traag genoeg om er weinig om te geven. Ik val dan ook in slaap zonder zijn stem in mijn hoofd, die verteld wat ik morgen allemaal moet doen.

De volgende ochtend word ik wakker door het luide geklop op mijn deur. Veel tijd heb ik niet om te reageren, want de deur zwaait open. "Lig je nu nog steeds te slapen? Eruit! Je bent hier niet op vakantie." De zuster loopt de kamer in en pakt me hard bij mijn bovenarm. Dat uit zo'n kleine vrouw zoveel kracht komt, verbaasd me weer. Snel knik ik en kom ik mijn bed uit. Gelukkig geeft ze me kort de privacy om me om te kleden. 

Bij het ontbijt is het duidelijk dat de Kerstgedachte nog speelt. Iedereen lijkt wat lichter, wat vrolijker en tot mijn geruststelling zie ik ook Robbie aan de eettafel zitten. "Ik dacht dat je weer therapie had, maar je bent er gelukkig weer." Snel schud ik mijn hoofd. Voor mij krijg ik een dienblad met brood, kaas en een glas melk, samen met de grote hoeveelheid medicijnen. "Was weer in slaap gevallen." Milo en Koen zijn druk in gesprek. Ergens in de verte hoor ik dat ze het over een meisje hebben, maar veel kan het me niet schelen. "Je hebt het goede nieuws gemist, maar we mogen straks naar buiten. Raoul heeft gefixt dat we even kunnen wandelen." 

Naar buiten. Iets waarvan ik niet had gedacht dat het nog zou gebeuren. De regels hier zijn streng. Je bent binnen, je blijft binnen en als je maar denkt aan naar buiten gaan komt er een straf. Met de grote hoeveelheid mensen hier die het risico lopen om een poging tot ontsnappen te doen, snap ik het wel. "Dit is je kans." In de achtergrond hoor ik hem weer. "Zometeen naar buiten, dan moet iemand voor afleiding zorgen en dan zet je op het rennen."

Zelfs Milo heeft braaf zijn medicijnen genomen met het eten. De belofte dat we na het ontbijt naar buiten mogen is zelfs voor hem voldoende om zich in te houden en de regels te volgen. Niet veel later staan we dan, in jassen die bij lange na niet dik genoeg zijn voor de sneeuw, buiten. Mensen verspreiden zich over de tuin, sneeuwballen worden gegooid en alles lijkt even normaal. Samen met Robbie loop ik rustig een rondje. "Ik heb nog even nagedacht over wat je gisteren zei." Begin ik langzaam, de paniek in zijn ogen is niet te missen. "Mocht je er niet zo over voelen, snap ik dat. Ik werk er echt aan in therapie, maar ik dacht.." Ik onderbreek hem. "Ik denk er ook hetzelfde over, denk ik. Ik weet het nog niet zo goed." Ik kijk om me heen of er niemand ons volgt. "Ik heb nog nooit zoiets gevoeld, ook thuis niet." 

De opluchting is van zijn gezicht af te lezen. "Dat is ook oké, we hoeven hier niets te doen.. of te zijn. Ik denk ook niet dat ze er blij mee zijn als ze erachter komen." Nee, als ze erachter komen zitten we beide de komende maand in een isoleercel tot we elkaar zijn vergeten. "Misschien kunnen we het gewoon.. rustig aan doen, kijken wat er gebeurd. Maar ik wil niet dat Milo en Koen iets weten." Zijn glimlach spreekt boekdelen en laat de vlinders in mijn buik weer opvliegen. "Natuurlijk, dit blijft tussen ons." 

Een laatste keer kijkt hij rond of er niemand naar ons kijkt, voordat hij me naar zich toe trekt en me een kus geeft. Mijn eerste kus, niet met een vrouw zoals ik altijd had gedacht, maar met Robbie. En dat lijkt nog beter te zijn dan dat ik ooit had kunnen denken. Wanneer ik weg trek, hoor ik gekuch op de achtergrond. Vol schrik draaien we ons om. Raoul. "Ik denk dat het tijd is dat jullie weer naar binnen gaan. Robbie, dit zal je moeten vertellen bij therapie."