Asylum // Mabbie

XII

sorry voor mijn afwezigheid!!

Robbie POV:

Het beeld van een Matthy, die bovenop Milo zit en zijn volledige agressie aan het uiten lijkt te zijn op de man onder hem, was niet bepaald wat ik had verwacht. Milo, die normaal boven de meesten uitsteekt en vaak genoeg zelf de klappen heeft uitgedeeld, lijkt weinig te zeggen hebben tegenover Matthy, waarvan ik dit nooit had verwacht. Gelukkig duurt het debakel niet lang, want beveiligers sprinten erop af en trekken ze uit elkaar. Met twee mannen die hem stevig vasthouden en een hoop geschreeuw langs zijn kant, wordt hij meegesleurd. Ik kijk hem aan, maar de blik die ik terugkrijg, is een andere Matthy dan die ik ken. Alsof hij bezeten is en er iemand anders controle over zijn lichaam heeft genomen.

"Ik denk dat je me even moet bijpraten wat er net is gebeurd." Koen, de enige die overgebleven is, lijkt ook wat van zijn stuk te zijn. "Hij is echt niet goed hoor, ik weet niet waarom Raoul dacht dat hij met ons bevriend moest worden, want hij is echt rijp voor het gesticht.. eentje erger dan hier." Ik voel mijn maaginhoud omhoog komen bij het bloed dat op de grond ligt, wetende dat het van een van onze vrienden is. "Heeft hij iets gezegd om hem boos te maken?" Koen schudt zijn hoofd en gaat rustig weer terug op de bank zitten. "Hij is al de hele dag para aan het doen omdat jij weg was. Milo vroeg of het ging en hij begon met uithalen.

Matthy, die zoveel in paniek is omdat hij niet wist waar ik was. Ergens begin ik nu te twijfelen aan wat ik mezelf op de hals heb gehaald. Is dit wel goed voor hem? Voor mij? Als hij zich zo erg zorgen maakt als ik er niet ben, weet ik niet of dit is wat hij momenteel nodig heeft. Ik zucht diep, met mijn ellebogen leun ik op mijn knieën en ik haal mijn handen door mijn haar. Het voelt alsof we de verkeerde afslag hebben genomen en het allemaal mijn fout is. "Ik hoop dat het goed gaat met Milo. Ik vond het ook niet iets voor hem om zo te blijven liggen." Koen haalt zijn schouders op. "Ze hebben hem weer eens nieuwe pillen gegeven en gezegd dat hij zich nu weet te gedragen, hij misschien naar huis mag."

Naar huis kunnen is een droom die iedereen hier heeft, maar voor weinige onder ons de realiteit blijkt te zijn. De meeste komen hier en weten dat ze hier zullen sterven. Met de uitbarsting van vandaag, lijkt het naar huis kunnen gaan met Matthy steeds moeilijker te worden. Als dit is wat hij thuis ook doet, hoort hij hier misschien wel echt. "Ik zou willen dat ze zoiets tegen mij zeiden. Die therapeut begint me op mijn zenuwen te werken."

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op het nieuws of het goed gaat met Milo. Iets meer dan een uur later loopt hij terug de zaal is en een ding is niet te missen. Matthy heeft flink zijn best gedaan. Het bloed is van zijn gezicht gehaald, maar de vlekken blijven op zijn shirt zitten. Pleisters lijken zijn gezicht wat bij elkaar te houden. "Als ik die josti weer een keer zie en er geen beveiliging bij is, is hij echt van mij." Bromt hij. Ongelijk kan ik hem niet geven, als mij dit was gebeurd was ik ook flink boos geweest. "Ik weet niet hoeveel hij nog rond kan lopen zonder beveiliging. Misschien laten ze hem wel wegrotten in de iso." "Koen, stoppen." Ik wil er nu niet aan denken.

"Raoul kwam langs om sorry te zeggen, dat hij Matthy had onderschat en dacht dat we goede vrienden konden worden." Milo verteld verder. Als zelfs Raoul spijt heeft van zijn keuzes, dan moet het echt niet goed zitten. En wanneer hij naar binnen loopt, zie ik aan zijn gezicht dat het slecht nieuws is.