Asylum // Mabbie

XXI

laatste deel!!! zitten jullie er klaar voor???? 

heb eerder gezegd dat ik geen trigger warnings ging geven, maar doe t nu toch maar

Matthy POV:

Het is stil in het huisje. Alhoewel, stil op het duidelijke gesnurk van de andere jongens na. Ik ben moe, maar slapen lukt me nog niet. Het laatste uur met Robbie was alles en meer dan wat ik had verwacht. Voor mijn opname was ik niet bepaald seksueel actief en al helemaal niet met mannen, maar Robbie heeft duidelijk genoeg ervaring om te compenseren. Het duurde niet lang voordat hij ook lag te slapen. Ik lig ondertussen een tijd met mijn ogen dicht in een poging om in slaap te vallen, maar het lukt maar niet. Ik blijf in mijn hoofd malen over wat ik vanavond ga doen.

Het liefste was ik het bed nu uitgegaan en had ik nu alles gedaan, maar ik weet dat dat geen keuze is. Mijn vader zal nu op werk zijn en mijn moeder zal wel weer boodschappen of iets zijn. Nog een dag volhouden. Nog een paar uur en dan is het eindelijk zo ver.

De dag zelf verloopt redelijk makkelijk. Ergens in de middag worden we eindelijk wakker en beginnen we met het plunderen van de etensvoorraad die in de kasten ligt. Het zijn vooral potjes met eten en houdbare producten, maar alles is momenteel welkom. De dossiers worden ceremonieel verbrand in de open haard en het duurt niet lang voordat we verder gaan met waar we vannacht aan zijn begonnen, bier drinken. Schijnbaar is dat hetgeen wat de meeste mannen het meeste missen na maanden opgesloten gezeten te hebben. Daarnaast wordt er voornamelijk gezocht naar betere kleding dan onze uniformen, geld dat Robbie zijn ouders hebben verstopt voor noodgevallen en kaartspellen gespeeld. 

Wanneer de avond weer valt en we allemaal lichtelijk aangeschoten naar bed gaan weet ik dat het niet lang meer duurt. Robbie ligt rustig te slapen en dan is het moment dan toch echt daar. Voordat ik het bed uit stap geef ik Robbie nog een laatste kus op zijn wang. Even ben ik bang dat hij wakker wordt, maar hij blijft rustig doorslapen. Ik verspil geen tijd met het omkleden en de slaapkamer verlaten. Het enige wat ik achterlaat, is een brief aan Robbie met uitleg. Nu is het enkel nog mijn weg vinden naar Ameide.

Ook dat blijkt minder moeite te kosten dan dat ik had verwacht. Een korte wandeling naar het dichtstbijzijnde dorp en een taxi vinden. Hoe makkelijk het in mijn hoofd klonk, hoe makkelijk het in de praktijk blijkt te zijn. Het geld dat we hebben gevonden in het huisje blijkt genoeg te zijn om me ernaar toe te laten brengen zonder dat de man verdere vragen stellen. Het duurt niet lang voordat we herkenbaar terrein weer binnen rijden. Dezelfde weilanden, dezelfde nietszeggende straatjes waarvan ik niet wist dat ik ze ooit weer ging zien.

Het duurt niet lang voordat ik weer binnen sta. Binnen, in het ouderlijk huis van de mensen die mij zonder moeite hebben opgesloten. Binnen, in het huis waar het voor mij ooit allemaal begon. En nu zal het hier voor hun ook eindigen. De lichten staan uit in het huis en aan de fietsen in de tuin te zien is iedereen hier. Het spijt me voor mijn broers dat ze mijn ouders op deze keer moeten verliezen, maar ik heb geen andere keuze. Het is een moment waar ik al zo lang naar leef dat het het enige is waar ik de laatste maanden aan heb kunnen denken. "Nu ben je eindelijk een keer ergens goed voor. Kijk waar we nu zijn." 

Wraak voor wat ze me aan hebben gedaan. Hoe durfden ze me op te sluiten in een inrichting in plaats van van me houden als normale ouders zouden doen. Hoe konden ze het allemaal op mij afschuiven, wanneer het hun opvoeding was die mij deze kant op heeft geduwd. Met iedere boze gedachte die ik heb, ben ik er meer en meer klaar voor. Het is nu tijd.  Uit de keuken pak ik een van mijn moeder haar messen. Ik had het liever op een wat nettere manier gedaan. Snel, makkelijk, wat weinig vuilnis achterlaat. Maar ik ben nu niet in de positie om eisen te stellen. Stilletjes maak ik mijn weg de trap op. "Dit is je kans. Als je het nu niet doet, zal je het nooit doen." Een laatste keer haal ik diep adem voordat ik hun slaapkamerdeur open. De vrijheid nadert. 

Het verloopt in een waas en is snel genoeg afgerond dat ze weinig geluid maken. Mijn handen zijn warm van het bloed en de dekens verliezen steeds meer hun witte kleur. Wanneer ik van het bed af klim en naar mijn ouders kijk, staren hun levenloze lichamen me terug aan. Het duurt een tijdje voordat ik besef wat ik heb gedaan. Waar normaliter de stem op de voorgrond trad en me vertelde wat ik moest doen, blijft hij nu stil. Het mes laat ik op de grond kletteren en ik doe het enige wat ik me kan bedenken, ik zet het op het rennen.