Asylum // Mabbie

V

Matthy POV:

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan wanneer ik me besef wat ik hem heb verteld. Ik ken die jongen amper en hij weet nu al wat er mis met me is. "Nou, tot dusver je poging om vrienden te maken. Goed gedaan, Matthyas." Hij is weer terug. "Ik ga naar bed, dankjewel." Snel maak ik mijn weg terug naar mijn bed. "Niemand wil zo vrienden met je worden." 

De volgende ochtend loop ik in de rij met andere patiënten de eetzaal in. Vandaag is de eerste keer dat ze me gaan laten werken. Productief blijven is goed voor de ziel, zei een van de zusters. Ik moest niet lui zijn, maar me nuttig maken voor de gemeenschap. Ze hebben me een aantal keuzes gegeven over wat voor werk ik wilde doen. Gezien het feit dat het tijden is sinds ik de zon heb gezien en ik graag zoveel mogelijk afstand houd van de mensen hier, heb ik gekozen om te helpen in de bakkerij. Wat brood kneden kan ik wel, brood kan in ieder geval niet terug praten.

Maar eerst ontbijt. Aan tafel zie ik de jongen, Robbie, al zitten. Kan ik hem nog negeren na gisteravond? Veel keuzes krijg ik niet, een van de zusters pakt mijn arm stevig vast. "Ik begin je nu al vervelend te vinden. Lopen. Vanochtend werken, vanmiddag krijg je therapie." Ze zet me aan tafel neer bij het groepje jongens. Een dienblad met ontbijt wordt voor me neergezet. Brood, een glas melk en een bekertje met pillen waarvan ik niet eens weet waar ze voor zijn.

"Heb je een beetje kunnen slapen?" Het duurt even voordat ik door heb dat Robbie tegen me praat. "Ja, bedankt voor de waarschuwing nog." Koen begint te lachen bij mijn opmerking. "Robbie heeft alle straffen ondertussen wel een keer gehad, dus hij weet niet waar hij iedereen voor moet waarschuwen." "Een paar weken geleden kwam hij zijn bed niet uit, en toen-" Milo wordt onderbroken door Robbie. "Zullen we hem niet meteen traumatiseren?" Stelt hij voor. Een lach groeit op mijn gezicht. Misschien is hij zo erg nog niet.

De jongens stellen zich voor, zonder te benoemen waarom ze hier zitten. Daarom hou ik het ook maar oppervlakkig. Misschien is het beter dat ze het niet weten. Tijdens het eten voel ik hoe Robbie steeds naar me kijkt, maar ik probeer het los te laten. Het zal wel gewoon nieuwsgierigheid zijn.

"Van tafel allemaal. Werken. Ze maken jullie het weer veel te luxe hier." Dezelfde zuster die mij vanochtend rond commandeerde staat door de zaal heen te schreeuwen. Snel sta ik op om haar bevelen op te volgen. Milo blijkt toch niet zo snel te zijn en op zijn dienblad zie ik de pillen, 5 heb ik geteld, nog liggen. Het duurt niet lang voordat twee bewakers naast hem staan. "En wat gaan jullie nu doen dan? Ze weer naar binnen forceren? Jullie hebben geluk dat jullie met meer zijn." Boos staat hij op en gooit het bekertje achter zich. De pillen kletteren een voor een op de grond. Met veel geweld zie ik twee bewakers hem met zijn gezicht tegen de tafel aanduwen, om vervolgens handboeien om te doen.

Het beeld dat volgt, had ik niet aan zien komen. Een van de bewakers leunt beneden naar Milo zijn gezicht. "Moeten we je weer eens laten zien wie hier het laatste woord heeft?" Een harde klap in zijn gezicht volgt. Ik zet snel een stap naar achteren, is dit wat Robbie bedoelde. Naast me voel ik Robbie zijn hand op mijn pols heen. "Kom, we gaan. Kijken heeft geen zin." Snel draai ik me om en loop ik met hem weg. 

Gelukkig kom ik er snel achter dat we samen werken. Zo kunnen we met iets meer privacy praten. Het werk valt mee, een beetje brood kneden. "Is dat normaal hier?" Vraag ik. "Dat mag toch helemaal niet." Koen lacht cynisch. "Er mag hier veel meer niet, Mattje. Maar dat maakt hun toch niet uit." Veel werk zie ik hem niet doen, vooral rondkijken of er niemand aan komt. "Geen zorgen. We leren je de weg hier wel kennen." Wonderbaarlijk genoeg lijkt Robbie de enige hier die niet volledig van zijn padje af is.