Asylum // Mabbie

VII

fijne feestdagen lieve lezers xx

Robbie POV:

In mijn 25 jaar op aarde, is dit de eerste kerst zonder mijn familie. Mijn moeder was altijd de hele dag samen met de andere vrouwen in de familie in de keuken te vinden, terwijl mijn vader met de andere mannen op de bank het nieuws bespraken. Meestal bleef ik met mijn neefjes en nichtjes achter. Als er genoeg sneeuw in de tuin lag maakten we een sneeuwpop of hielden we een sneeuwballen gevecht tot we weer naar binnen werden geroepen. De laatste jaren voelde ik steeds meer een afstand tussen mij en mijn familie. Waarin de een na de ander ging trouwen en kinderen kreeg, bleef ik altijd alleen achter. 

Vanuit mijn bed in de ziekenboeg zie ik hoe de sneeuw langzaam naar beneden dwarrelt. Ik weet niet wat er is gebeurd, wat ik fout heb gedaan en waarom ik hier lig. Ik kan me alleen herinneren dat ik met de jongens aan het praten was en dat alles zwart werd. Contact met anderen mag ik hier niet. Iedere keer dat ik een van de zusters vraag of ik weg mag, krijg ik een sneer terug dat ik mijn mond moet houden en rust moet nemen. De eerste kerst weg van huis besteed ik in mijn eentje in bed.

Veel tijd krijg ik niet om te treuren, want de deuren zwaaien open en met veel lawaai zie ik drie bekenden de ruimte binnen lopen. Nou ja, twee bekenden met veel heisa eromheen en eentje die er rustig achteraan loopt. "Lig je nou nog steeds in bed?" Milo trekt zonder pardon de dekens van me af. "Kom, ze hebben kerstdiner geregeld. Misschien krijgen we nu een keer iets anders dan die smerige aardappelen." Milo en zijn eten weer. Koen wil duidelijk iets zeggen, maar een van de zusters komt achter ze aan gestormd. "Koen en Milo, ik weet niet wat jullie denken dat jullie aan het doen zijn, maar heel snel weg hier. Één persoon mag Robbie meenemen." 

Na commentaar van de zuster, die zonder twijfel de beveiliging erbij had geroepen als ze langer waren gebleven, verlaten Koen en Milo de ziekenboeg. "Goed om te zien dat het weer wat beter met je gaat." Matthy is de enige die mag blijven. In zijn armen heeft hij een set kleren, dezelfde die iedereen hier draagt. "Heb je hulp nodig?" Ik wil het niet toegeven, maar na een paar dagen enkel in bed te hebben gelegen kan ik de hulp wel gebruiken. "Als je het niet heel erg vindt." 

De hele tijd is Matthy voorzichtig met me. Alsof ik ieder moment kan breken helpt hij me bij het omkleden. Ik heb geen woorden om te omschrijven hoe ik me voel wanneer hij me aanraakt. Schokken door mijn lichaam, die zeggen dat wat ik voel verkeerd is, maar ook vlinders in mijn buik die alleen maar meer willen. "Hebben Koen en Milo je een beetje heel gelaten?" Vraag ik wanneer ik eindelijk volledig aangekleed op de rand van het bed zit. Matthy is naast me komen zitten, onze schouders en benen die zachtjes tegen elkaar aan leunen. "Het was wel ongezellig zonder jou." 

Zonder er over na te denken pak ik voorzichtig zijn hand. "Gelukkig hoef je me nu niet meer te missen." En even, heel even voel ik me alsof de gevoelens die ik voel wederzijds kunnen zijn. Samen lopen we richting de eetzaal, waar voor de verandering een lange tafel is opgedekt. Als mensen niet beter wisten, zouden ze bijna zeggen dat het hier gezellig is. Voordat we naar binnen lopen, laat ik snel zijn hand los. Ik kan het niet riskeren om hem weer kwijt te raken. 

In plaats van dezelfde troosteloze muziek die we normaliter elke dag aanzetten, staat er vandaag kerstmuziek aan. Iedereen lijkt in een goed humeur te zijn, zelfs het personeel dat normaal geen moeite heeft met een paar tikken te verkopen. Aan tafel word ik bijgepraat over wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Schijnbaar ben ik 3 dagen weggeweest, nadat ik in elkaar was gezakt na therapie. Maar al snel verandert het onderwerp naar gezelligere dingen. Hoe iedereen vroeger kerst vierde, wat we gingen doen als we weer naar huis konden. Milo vertelde over alle meisjes die hij mij naar huis ging nemen. Koen vertelde dat hij alleen nog maar champagne en kaviaar zou eten en drinken als compensatie voor de hel hier. Bij de meeste gesprekken bemoeit Matthy zich weinig. Hij luistert aandachtig en lacht hier en daar mee. Maar zijn blik richting mij is niet te missen. Iedere keer dat ik van mijn bord opkijk, zie ik dezelfde heldere ogen aandachtig naar me kijken. 

Samen staan we voor mijn kamerdeur. Over 5 minuten komen ze controleren of we allemaal in bed liggen. Ik kijk vluchtig om me heen, controlerend of er niemand meekijkt. Wanneer ik zeker ben, trek ik Matthy een stukje naar beneden. Voorzichtig druk ik een kus op zijn wang voordat ik hem loslaat. "Fijne kerst, Matt. Ik denk dat jij het leukste cadeau bent wat ik had kunnen krijgen."