"ကဲ...ပြောစမ်းပါဦး...ဘာတွေလဲဆိုတာ"
ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထယ်ယောင်းမိဘတွေကတစ်ဖက်မှာထိုင်နေပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုထိုင်နေကြသည်။ဂျောင်ကုကခုထိအေပရွန်မချွတ်ရသေးသလို မျက်နှာမှာလည်းဂျုံမှုန့်ဖြူဖြူတွေကပ်နေတုန်း။ထယ်ယောင်းကလည်းအလုပ်ကပြန်လာတာနဲ့ ခြံထဲကနေတန်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် အင်္ကျီတောင်မလဲနိုင်ပဲ ထိုအတိုင်းသာကုပ်ကုပ်လေးထိုင်နေသည်။ဒီတစ်ခေါက် ဂျူလိုင်ပိတ်ရက်မှာ အမေတို့ကိုဖွင့်ပြောဖို့ရည်ရွယ်ထားသော်လည်း ခုတော့ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ရောက်ချလာပြီး သိသွားလေပြီ။
"နှစ်ယောက်လုံးပါးစပ်ကို မှန်ကြည့်ဖို့ထားတာလား...ဖြေကြလေ!!"
ဒယ်ဂူးသူပီပီအသံပြဲပြီး အပေါက်ဆိုးတဲ့အမေကထအော်တော့မှ ထယ်ယောင်းကခေါင်းမော့ကြည့်ပြီး မချင့်မရဲဖြင့်ပြောဖို့အရေးကိုတွန့်ဆုတ်နေသည်။ပုံမှန်အချိန်ဆို ဇတ်ကျဲကျဲနိုင်တဲ့ဂျောင်ကုလည်း ထယ်ယောင်းအမေကိုတော့ကြောက်သည်မို့ ယုန်သူငယ်လေးလိုခေါင်းငုံ့ထားသည်။
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း...နင်ဖြေစမ်း...အဲ့ယုန်လိုလိုကြွက်လိုလိုဟာလေးနဲ့နင်ကဘာတွေလဲ...နင့်ကို ကိုကိုလို့ခေါ်နေတော့...ဘာလဲ!...ငါမသိအောင်မွေးစားလိုက်တာလား!"
"မိန်းမ...ဒီကောင်လေးကကြီးနေပြီလေ..မွေးစားလို့မှမရတော့တာ"
ယုတ္တိမရှိတဲ့မိန်းမဖြစ်သူစကားတော့ ဝင်ထောက်ပေးတော့ မျက်စောင်းထိုးခံလိုက်ရတာမို့ ချက်ချင်းပါးစပ်ပိတ်ပြီး အပြင်ကိုပဲအကြည့်လွှဲနေလိုက်သည်။အချိန်မရွေး နေရာမရွေး မိန်းမကိုကြောက်နေရတာလည်း အလုပ်တစ်လုပ်ပါပဲလား?
"ငါမေးတာဖြေကြလေ!..စိတ်မရှည်တော့ဘူးနော်!!"
"သား...သားချစ်သူပါအမေ"
အမေကအသံပြဲကြီးနဲ့ထပ်အော်တော့မှ ထယ်ယောင်းမှာတုန်တုန်ချိချိဖြင့်ဖြေလိုက်ရသည်။လက်ဖျားတွေအေးစက်ပြီး ကြောက်တာဖင်ပါတုန်တယ်။
