"ဟိုရောက်ရင်ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါ...သားလေးကြိုက်တဲ့စတော်ဘယ်ရီတွေလည်း...အဖေအမြဲပို့ပေးမယ်...ဂျောင်ကုကီးကိုလည်းဂရုစိုက်ပေးပါဦး"
သူ့လက်ကိုကိုင်ပြီးပြောနေတဲ့ ဂျောင်ကုအဖေရဲ့လက်တွေက နွေးထွန်းလွန်းတာမို့ အလှပဆုံးပြုးပြလိုက်ပြီး ထိုလက်တွေကိုပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"စိတ်ချပါအဖေ...ကျွန်တော်ဂျောင်ကုလေးကိုဂရုစိုက်ပါ့မယ်...အဖေလည်းကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါ...ကျွန်တော်အမြဲဖုန်းဆက်ပါ့မယ်"
"အဖေ့သားမက်လေးကသိပ်လိမ္မာတော့ စိတ်ချပါတယ်"
"ဒီမယ်...ကျုပ်ကိုလည်းမှာဦးလေအဖေ...ကျုပ်ကအဖေ့သားအရင်းနော်"
သူ့ကိုပစ်ပြီးထယ်ယောင်းကို သည်းသည်းလှုပ်နေတဲ့အဖေဖြစ်သူကြောင့် ဂျောင်ကုကဆူပုပ်ပုပ်ဖြင့်ဝင်ပြောသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ ကလေးဆန်လွန်းတဲ့ဂျောင်ကုအပြုအမူကြောင့် သဘောကျ၍ပြုံးသည်။
"မင်းကိုမှာလည်းဘာထူးလဲ...လက်ကရုပ်ဆိုးတဲ့တက်တူးတွေပဲကြည့်...မထိုးနဲ့လို့အတန်တန်မှာတာတောင် သွားထိုးတဲ့ကောင်ကို...ငါ့စကားနားထောင်ဖို့မှာနေရဦးမှာလား...အဲ့အစားမင်းကိုထိန်းနိုင်တဲ့..သားလေးထယ်ယောင်းကိုပဲမှာမှာပေါ့"
"သဘောဗျာ...သဘော"
ဂျောင်ကုမှာ သူ့ရဲ့မိမိုက်လွန်းတဲ့တက်တူးတွေကို ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ဝေဖန်လိုက်တဲ့အဖေဖြစ်သူကြောင့် မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ပြီး ကားပေါ်ကိုအရင်တက်သွားတော့သည်။
"ဂျောင်ကုလေးကိုစိတ်ချပါ အဖေ...ကျွန်တော်ထိန်းနိုင်ပါတယ်...အဖေသာကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်...အားလပ်ရက်ရတာနဲ့ကျွန်တော်တို့ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်"
"အဖေ့ကိုလည်းစိတ်ချပါ..သွားကြတော့လေ...နေဝင်တာနဲ့နှင်းပိုကျတော့မှာ...ကားကိုဂရုတစိုက်မောင်းဦး"
"ဟုတ်ကဲ့...ဒါဆိုသွားလိုက်ပါဦးမယ်အဖေ"
ဂျွန်ဂျောင်ဆိုးမှာ ထွက်သွားတဲ့ကားအနက်လေးကို တာ့တာပြပြီးမျက်ရည်ဝဲ၍ကျန်ခဲ့သည်။ကားပေါ်ကဆူပုပ်နေတဲ့ဂျောင်ကုကတော့ အနည်းငယ်လေးလှမ်းသွားမှ ကားမှန်ကိုချပြီး ခြံဝမှာကျန်ခဲ့တဲ့အဖေ့ကို
