"ဒီနေ့မနက်စာကဘာလဲ"
အဖြူရောင်ရှပ်နဲ့စတိုင်လ်ပန့်အသားရောင်ကို ဝတ်ဆင်ပြီးလက်ဆွဲအိတ်အညိုလေးကိုကိုင်၍ ထမင်းစားပွဲနားသို့လာစပ်စုတဲ့အိမ်ကြီးရှင်။
"ထမင်းနဲ့ဟင်း"
ကြက်ဥလိပ်ကြော်ရင်းပြောပြတော့ ဟင်းချိုအိုးကိုတံတွေးမြိုချရင်းကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြသည်။သူတဖြည်းဖြည်းသိလာရတာက အိမ်ကြီးရှင်မှာကလေးဆန်တဲ့အမူအရာတွေရှိတာကိုပင်။
"မင်းကြောင့်ငါပေါင်မုန့်နဲ့နွားနို့မသောက်တာတောင်ကြာပြီပဲ"
"အဲ့ဒါတွေစားချင်လည်းစား...ဒါတွေကျုပ်စားလိုက်မယ်"
"မင်းကိုမစားဘူးပြောမိလို့လား"
ကိုယ့်ပါးစပ်နဲ့ကိုယ်ပြောမိတာတောင် ဒင်းကအထအနလိုက်ကောက်နေတာ။ငါ့ဟာငါဘာပြောပြောပေါ့။
"မသိဘူးလေ..ခင်ဗျားကပေါင်မုန့်နဲ့နွားနို့မသောက်ရတာကြာပြီဆိုတော့"
"မြန်မြန်ကြော်...ငါဗိုက်ဆာနေပြီ...နှေးတိနှေးတုံ့နဲ့"
ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်ပြောပြီးခုံမှာဝင်ထိုင်တဲ့ ထယ်ယောင်းကတစ်ကယ်ကလေးဆန်သည်။ဒါကိုပဲ ဂျောင်ကုကကြည့်ပြီးခေါင်းခါကာရယ်၍ ကြက်ဥလိပ်ကြော်ကိုပန်းကန်ထဲသေချာထည့်ပြီး တစ်ကိုက်စာအရွယ်လှီးလိုက်သည်။အရံဟင်းတွေနဲ့ ပဲငပိဟင်းချိုကိုအိုးပေါ်ကချပြီးမှာတော့ မနက်စာလေးကရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။
စားပွဲပေါ် စားစရာတွေရောက်တာနဲ့ထယ်ယောင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်၊လက်အုပ်လေးချီကာဆုတောင်းသည်။
ဂျောင်ကုကဆုတောင်းနေတဲ့ ထယ်ယောင်းကိုကြည့်နေပြီးတူတူစားဖို့စောင့်ပေးသည်။ဒီအပြုအမူလေးတွေက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးထမင်းစားတိုင်းလုပ်နေကျအပြုအမူလေးတွေပင်။
"အရသာရှိရှိစားပါ့မယ် သူခိုး...ဟီး...ဂျောင်ကုလေး"
အကျင့်ပါနေတဲ့ပါးစပ်ကိုမြန်မြန်ဘရိတ်အုပ်ရင်း မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်တော့ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ဂျောင်ကု။သူလည်းဒီအကျင့်ကိုပြင်မှပဲ ဘယ်သူကနာမည်အစားသူခိုးလေးလို့ခေါ်တာကိုကြိုက်မှာလဲ?သူ့ပါးစပ်ကိုလည်းထိန်းဦးမှပါပဲ။
