Ne işe bulaştığının farkına çok geç varan İdil'in zorlu kaçış hikayesi...
Gölgeli hayatında bürünmüş bir dünyada tesadüf bir tanıklık İdil'in mafyanın gizli entrikalarının içine sürükler. Loş bir otoparkta bir cinayete tanık olunca tehlikeli bir oyu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yarayla alay eder, Yaralanmamış olan"
-Shakespeare
Ona gösterdiğim gerçeklerin ardından ertesi gününde, Esma abla ve ben, ortak acımızda teselli bulduk ve Akın ve oğullarına karşı dile getirilmemiş bir duygu paylaşımı kurduk. Artık ortak düşmanımızın simgesi haline gelen fotoğraf, esaret sınırlarını aşan sessiz bir anlayışın katalizörü oldu. Esma Abla ile kendimizi esaret ile özgürlük arasında bir kavşakta bulduk. Dünden beri bunu soracaktım ama sessizliği ve duygusunu gizler ifadesini görünce sormaya çekiniyordum. Aklındakileri çözmeye çalıştım. Buradan gidecek miydi yoksa kalmaya devam mı edecekti bilmiyorum. Şu anda sadece yüzüne odaklanmıştım. O kadar somurtkan bakışı vardı ki üzülmeden edemedim. Keşke gerçeği bu şekilde görmeseydim. Bundan sonraki hareketi daha çok önemliydi. Ayağa ağırca kalkıp cama doğru yaklaşıp perdeyi çektim. Korumaların rutinleri devam ediyordu... Her zaman aynı yerde dikilmeleri canımı sıkıyordu ama arada vardiya değişikliği yaptıklarını biliyorum. Esma abla ile konuşmak istiyordum ama ettiği tek heceli yanıtlarla konuşmak istemediğini ya da konuşmakta zorlandığını anlayabiliyordum. Tekrardan yerimi alırken onu izledim. sadece elini başının kenarına koymuş dirseği koltukta iken uzak bakışları ile sessizliği devam ediyordu. Sabah kahvaltısında da bu şekildeydi. Hala şoku atlatamamıştı ve bende öyle. Paylaştığımız açıklamaların ağırlığı havada kalırken, Esma abla ile aramızdaki dile getirilmemiş ittifak, belirsizlik fırtınasında kırılgan bir çıpa haline geldi. Sessizliğinin ağırlığı, içindeki kargaşayı yansıtıyordu. Niyetinden emin olamadığım için, örtülü kalan düşünceleri bir an olsun görebilmeyi umarak dikkatle yüzüne odaklandım. Zaman sessizce ilerledikçe havadaki ağırlık devam etti ve ortak sığınağımızın üzerine bir gölge düşürdü. Esma abla 'nın duygusal çalkantısı, gözlerindeki uzak parıltıdan ve omuzlarındaki ağırlıktan açıkça görülüyordu. Sessizliği bozmaya karar verdim, sesim çekingen ama kararlıydı. "Esma abla biz burada kalamayız. Bir çıkış yolu bulmamız lazım, bu sonsuz esaretten kurtulmamız lazım. Ne yapmalıyız sence?" Bakışları uzak bir noktaya sabitlendikten sonra yavaşça bana doğru döndü. Sessizliğinin ağırlığı hâlâ sürüyor gibiydi ama gözlerinde bir kararlılık parıltısı gördüm. Konuştu, sözleri ölçülü ama sessiz bir kararlılıkla doluydu.
