LONELY / Yarı Texting

0.1

Bolca Selaamm!
Başlama tarihlerini alabilir miyim?

Kitabın başında yazayım, her zaman buraya gelip içinizi dökebilirsiniz. Ben sizi bekliyorum.

Keyifli okumalar!

Not : Kitap başrol kızımızın ağzından. Bilinmeyen numara erkektir.
.

.

.

"Her türlü yalnız bir insan olmaya alıştım ve bu artık eskisi kadar acıtmıyor."

İnsanlar yalnızlığı kötülesede bazen size yuva olabiliyordu.

Bana olmuştu.

Arkadaşlık denilen şey bence yoktu. İnsanlar boş ve yalnız kalmamak için bir süre sizinle takılır, belki o sırada kalbinizi birçok defa kırar ve işi bittiğinde hayatınızdan ayrılırdı.

Hayır, hayır.

Yanılıyordum.

Arkadaşlık vardı ve mükemmel bir şeydi. Seni anlayan insanlar olması, o insanların seni desteklemesi ve onlarla geçirdiğin vakit boyunca mutlu olman. Sevgiyi sana en iyi şekilde hissettirirlerdi. Bu insanlara rastlamak benim için ne kadar mümkündü bunu bilmiyordum işte.

Denk geldiğim arkadaşlarımın benim fikrimi önemsemeyen, beni ciddiye almayan, sevmeyen ve bana değer vermeyen insanlar olması içimdeki arkadaş sevgisini önce yakmış, daha sonra söndürmüş ve küllerini de denize üflemişti. Yani içimdeki arkadaş kavramı benim için bir hiçti. Hoş, içimde arkadaş kavramına dair bir şey kaldıysa bile ne mutluydu bana.

İnsanlarla sohbet etmekten kaçınır olmuştum. Neredeydi eski ben? Bilmiyordum. Eskiden çok konuşurdum, epsriler yapardım, eğlenceli ve haraketliydim. Şimdi ise birçok olayın gerçekliğinin iki yıl önce yüzüme çarpılması sonucu dışarıya karşı gülmeyen, epsri yapmayan, insanlardan ve muhabbet etmekten kaçan, gününü bir evin içinde yalnız başına geçiren birine dönüşmüştüm.

Ben değişmiştim, değişmek zorunda bırakılmıştım.

Para ile mutluluk olmaz diyorlar ya, o yalan. Tek sığınağım paramın bol olmasıydı çünkü işte o zaman sevdiğim şeyleri alarak kendimi mutlu ediyordum. Ya da bilmiyordum, mutlu olmak için diğer yollar kapandığı ve sadece bu yol kaldığı için de para beni mutlu ediyor olabilirdi.

Aile, arkadaşlık ve para.

Ailem beni istemiyordu.

Arkadaşlarım tarafından psikolojim bir dönem altüst olmuştu. Arkadaş kavramı da kendini benden uzak tutmuştu.

Ve sanırım para...Abi para sevilmez mi ya?

Evet belki ailemin ve arkadaşlarımın olduğu bir hayat daha sevilirdi ama olmadığı için bana da bu kalıyordu.

Bu da yeterdi hatta artardı.

Bazen çok yalnız hissediyordum, gerçekten birileri ile konuşup içimi dökmek istiyordum. Ya da tekrardan insanlarla gülüp eğlenebilmek. Birkaç değil, bir kişi de olsa kaliteli vakit geçirsem nasıl olur acaba diyorum.

Daha sonra ya o da eskide kalmışlar gibi olursa diyorum. Ya yine fikirlerime önem verilmezse? Ya kimse beni mutlu etmek istemezse? Kimse beni mutlu etmek istemediği için kendimi mutlu etmeyi seviyordum. İçimdeki eğlence ölmemişti ama bunu dışarıya yansıtabilir miydim veya yansıtsam neler olur düşüncesi aklımı karıştırıyor ve bu fikirden vazgeçmeme sebep oluyordu.

Her türlü yalnız bir insan olmaya alıştım ve bu artık eskisi kadar acıtmıyor.

Son ses açık müziğim eşliğinde kaykay koleksiyonumu yeniden diziyordum. Her birini teker teker silip geri yerine yerleştiriyordum.

Mavi kaykayım elimdeyken telefonumdan yükselen mesaj sesi ile yere bırakıp telefonumu almak için ayağa kalktım.

Annem veya babam para yollamıştır diyecektim ama zaten geçen hafta bir aylık paramı yollamışlardı. Geriye mesaj gelebilecek tek yer öğretmenlerin bulunduğu sınıf grubuydu sanırım.

Masanın üstündeki telefonumu elime alıp parmak izi ile açtım. WhatsApp'a girdiğimde mesajın bilinmeyen bir numaradan geldiğini fark etmemle kaşlarım çatıldı. Mesajı okuduğumda ise bir an gülecek gibi olmuştum.

0537*: Tövbe haşa ama dünyanın en mükemmeli olabilir miyim?

.

.

Aşklarım tekrardan hello! İlk bölüm olduğu için bu kadar kısa merak etmeyin bölümlerimiz daha uzun olacak. Yani bilmiyorum kısa da olabilir benim sağım solum belli olmaz.

Yıldıza basar mısınız?

O zaman bu kitap için her bölüm sonuna koyulacak bir cümle söylüyorum. Sizler de her bölüm sonuna yazın!

Buradan defolmak💥

05.02.2024