LONELY / Yarı Texting

1.9

Selams

Bu bölüm biraz geçmişe gidecektim fakat bir sonraki bölümlere artık

Neler yapıyorsunuz bu arada

Bol bol yorum yapmayı unutmayın, her birini tek tek okuduğunu bilmenizi isterim

O zaman keyifli okumalar

🎶Bölüm Şarkısı: Mor ve Ötesi-Araf🎶

.

.

.

"Hayat bize küserse gönlünü almak için uğraşmamalıyız çünkü suçlu biz değil; hayatın bize küsmesine sebep olanlardır."

Önümdeki matematik problemini çözmeye çalışırken dönüp sınıfa baktım, ders sanırım boştu. Bu yüzden kimisi akıllı tahta ile oynuyor kimisi telefonu ile ilgileniyor, kimi uyuyor, kimi ise benim gibi soru çözüyordu.

Ve sıra arkadaşım, yani Mükemmel uyuyordu.

İkinci dersteydik.

Yeniden önümdeki soruya döndüm ve ufak bir uğraş sonucunda nihayet çözebildim.

Şükür yarabbim.

Kalemi kitabın üstüne bırakıp geriye doğru yaslandım. Bir test çözmüştüm ve şu an kafam almıyordu, zorlamaya gerek yoktu.

"Buket, şuna baksana." Diyerek önümde oturan İlkim bana doğru döndü. Elindeki telefonu gösterdi. "Güzel mi, alsam mı?"

Lacivert bir pantolon gösteriyordu, "Güzel, yakışır sana." Dedim üstünde duruşunu hayal ettikten sonra.

"Teşekkür aşkım." Diye gülümsedikten sonra önüne döndü.

"Instada bana yürüyenlerin dörtte biri kadarı gerçek hayatta yürüselerdi şu an sap olmazdım." Diye ön sırada söylenen Eymen'in sözleri gülme etkisi yarattı fakat güldürmedi.

"Sana gerçek hayatta sadece biz katlanabiliriz be Eymen." Dedi İlkim koluna vurarak.

"Çok konuşuyorsun, susmalısın."

"Of yok ya, uyuyamıyorum." Diyen kişi Haktan'dı. Gerçekten on dakikadır bir şu tarafa başını koyuyordu bir bu tarafa.

"Oğlum sen salak mısın? Adam akıllı dursana yerinde." Dedi Hazel test kitabını Haktan'a vurarak.

"Ben engelliyim tamam mı? Benlen uğraşmayın." Haktan'ın sözüne gülüp yanıma döndüm.

Mükemmel hala uyuyordu.

Dün gece doğumgününde bana söylediği şey ufak bir donakalmamı sağlamıştı açıkçası. Daha sonra ise hemen toparlamıştım. Yarım saat kadar sonra ise beni evime bırakmıştı zaten.