LONELY / Yarı Texting

2.3

Ben geldimmmmm

Uyumadığım için günün ilk saatinde atıyorum bölümü ve daha sonra kuzenimle sabahlamaya kaçıyorum

Bu bölüm de geçmişteyiz...

Uzatmıyorum, Keyifli Okumalar

🎶Bölüm Şarkısı: Canozan-Toprak Yağmura🎶

.

.

.

"Bazı ruhlar yaralıdır; bazı ruhlar, yara almak zorunda bırakılmıştır."

18 Nisan 2021

Yazarın Anlatımıyla'

Arkasındaki eve son bir kez baktı Gizer Mardaslı, daha sonra evine doğru adımlamaya başladı. Gün doğmaya başlamıştı, etrafta öten kuş seslerinden başka hiçbir ses yoktu.

Islıkla ritim tutarak, elleri ceplerinde sokak ortasında yürüyordu.

Az önceki kızın sözlerinin ağırlığını fark etti, kızın o sözler üzerine yaralarını nasıl kapatacağını düşündü. Mecburdu o kız, kapatmalıydı yaralarını; ruhunda derin yaralar aldığına emindi Mükemmel. Ruhundaki yaraları tedavi etmesini bilmeliydi.

"Bazı ruhlar yaralıdır;" Diye mırıldandı kendi kendine. "Bazı ruhlar, yara almak zorunda bırakılmıştır."

Aklında binbir düşünce, dilinde kendince uydurduğu bir şarkı ile yürürken kendisine doğru hızla gelen arabayı fark etti.

Gözleri kocaman oldu, kenara kaçmaya çalıştı fakat başarısız oldu. Araba ve Gizer Mardaslı'nın bedeni birbirine çarpmıştı.

Gizer Mardaslı, yere düşmesi ile beraber kafasına ağır darbe aldı. Kısa bir süre içerisinde ise gözleri istemsizce kapandı.

Yolların boş olduğunu düşünerek hızlı bir şekilde arabayı süren şoför, birine çarptığını anlayınca arabasından indi. Yerde yatan genç çocuğu görünce elini kalbine koydu. Hızla genç çocuğun yanına adımlayarak nabzını ölçtü.

Çocuğun yaşadığını anlayınca hızlıca ambulansı aradı. Olay, sabaha doğru her magazin sayfasına düşmüş; gazetelerde yerini almıştı.

Kazanın üzerinden bir hafta geçmişti, Mardaslı yoğunbakımdaydı.

"Hülya teyzem, hadi eve git. İhtiyaçlarını gider gel, bak biz buradayız." Dedi Hazel Gizer'in annesinin omzunu okşarken. Biricik arkadaşı karşısındaki odada yatıyordu bir haftadır. Gözüne uyku girmemişti hiçbirinin.

Hepsi koridorda duvara yaslanmış odada yatan arkadaşlarını izliyorlardı.

"Mükemmel olduğunu kanıtlaman lazım, mükemmeller sevdiklerini üzmez." Diye mırıldandı Uzay.

Gizer'in ailesi oğullarını kısa bir süre arkadaşlarına emanet ederek ayrıldılar hastaneden.

Gizer, ailesinin neşe kaynağıydı. Sürekli yerinde duramayan, iki sözünde bir ailesini güldüren; bir diğer deyişle ailenin delisiydi. Özgüven denildiğinde üstüne kimse tanınmazdı. Utanma duygusu onda yeterince yoktu.