LONELY / Yarı Texting

2.0

Selamlaaaarrr

Yirminci bölüme geldik şako mu?

Bu kitabı yazarken birden tıkandığım, ne diyeceğimi bilemediğim anlar oldu. O an o duyguları nasıl ve hangi sözlerle ifade edeceğimi bilemiyordum. Orada bırakıyordum bölümü, birkaç saat yazmıyordum. Şurada burada takılıyordum ama işin sonunda yeniden Wattpad'e döndüğümde bomba gibi cümleler geliyordu aklıma. Akıcı bir şekilde yazıyor, yazdıklarımı ve anlamlarını beğeniyordum. Bu böyle olmaya da devam edecek belki, fakat ben her zaman duracağım ve ardından bomba gibi geri döneceğim.

Sözüm olsun.

Çok konuştum, sizi bölümle baş başa bırakıyorum.

Keyifli okumalar!

🎶Bölüm Şarkısı: Yüzyüzeyken Konuşuruz-Kendi Evinde Deplasmandayım🎶

.

.

.

"Bazen insanlar, bir durumu severek ve isteyerek yapmak isterken o duruma mahkum olur."

"Buyrun Bayan Savra." Diyerek bana marketin kapısın açan Gizer'e tebessüm edip içeri geçtim. Benim arkamdan hemen gelip yanımda yerini aldı.

Okul çıkışı markete gideceğimi söylemiştim, o da bana eşlik etmek istediğini söylemişti.

Ve şey, birlikte yemek yapacaktık.

Marketten neler alacağımı söylerken konu birden yemek yapmaya gelmişti ve Mükemmel çok güzel yemek yaptığını söylemişti. O sırada da birlikte yemek yapmaya karar vermiştik.

Gizer, beni mutlu ediyordu. Bunun farkında mıydı bilmiyorum. Son iki yıldır gülmeyen yüzüm iki haftadır gülüyordu. İki yıldır kimseyle konuşmuyordum fakat iki haftadır insanlarla bolca konuşmuştum.

O, seni yalnızlıktan kurtaracağım demişti bana ve beni yalnızlıktan kurtarmak için benden daha çok çaba sarf ediyordu ve ben, o benim için bu kadar uğraşırken bilerek zorlamak istemiyordum.

Denemek istiyordum.

Herkesle konuşan, anksiyetenin ondan korktuğu, sokakta kahkahaları yankılanan o kıza geri dönmek istiyordum.

Fakat her şeyiyle değil.

Çevrem, o kız ile aynı kalmayacaktı. O kızın arkadaşları hayatımdan çıkmıştı. Ben, birileri için artık fikirlerimi, esprilerimi ve duygularımı saklamayacaktımm.

Yeni arkadaşlarım vardı, güldüğümde daha çok gülmemi isteyen, kendimden bahsettiğim en ufak anda dikkatlice beni dinleyen, ortak yönlerimizin olduğu ve herkesin herkese saygı duyduğu çok daha güzel arkadaşlıklarım vardı.

Bir diğer değişen şey, ailem yoktu.

Artık eve geldiğinde ailesiyle zaman geçireceğini düşünen kız da olmayacaktım çünkü onlar benden çoktan gitmişlerdi. Onlar da yoktu, yine eğlenceli bana dönecektim fakat eksikliklerim peşimi bırakmayacaktı.