LONELY / Yarı Texting

3.1

Selaammm

Biraz itiraf, biraz acı, biraz ufak tebessümlü bir bölüm ile geldim size

Uzatmadan bölüme geçiyorum

🎶Bölüm Şarkısı: Emir Can İğrek-
1001🎶

.

.

.

"Ben bu gecede duydum ilk defa sesini, bu gece senden çok şey aldı fakat bana seni verdi."

17 Nisan.

Belkide her insanın bir gün çöküp diğer gün tüm çöküş nedenlerini çöpe atması ile yeni bir hayata başladığı olmuştu.

Bir insanın hayatta en çok canını acıtacak şey neydi?

Aşk?

Arkadaşlık?

Aile?

Bence aileydi, başta ailesinden çok sevgi görmüş daha sonra birden kenara atılmış bir kız çocuğu olarak söylüyordum bunu.

Aşkı tatmamıştım, hayatımda canımı acıtan herhangi bir konumu da yoktu benim için.

Arkadaşlık, çok önemliydi. Yaşıtlarınla birlikte yaptığın aktiviteler, konuşmalar seni mutlu ederdi. Fakat belki olmasa da olurdu, yanında hissetmediğin varlığı seni yeterince yaralamazdı belki. Ya da bir süre sonra umrunda olmazdı.

Bana göre en acısı aileydi, bir arkadaşın olmayışı canını acıtsa da geçiyordu. Ya da bir arkadaş bulabilirdin, yeni insanlarla tanışırdın ve onlar senin arkadaşların olurdu. O boşluğu doldururdun. Aşk, olmasa da olurdu. O olmadan da yaşardın. Belki var olmasının ardından yokluğu çok acı çektirirdi, bilemiyordum. Fakat belki unuturdunuz, ya da başka bir bakışa tav olurdunuz.

Ama aile öyle değildi.

Yenisini bulamazdın.

Yeni bir annen olmazdı, ya da yeni bir baban. Eğer bir kere gittilerse, gelmezlerdi. Onlar yerine gelecek kimse de anne baba olmazdı size. Sadece anne ve baba duygusunu hissettiren insanlar olurlardı.

Üçüncü yıl, ailemsiz geçirdiğim tam olarak üçüncü yıldı bugün.

Babamı en son bugün görmüştüm mesela.

Ne kadar acıydı prensesi olduğunu düşündüğün babanın seni üç yılda bir kere bile ziyaret etmemesi.

Ya da annenin sadece bir kere gelmesi, o da yeni eşiyle, ailesiyle...

Yoklukları canımı yakıyordu, yalan yoktu.

Çok canımı yakıyordu hemde.

Sabah kalktığımda evin içinden hiçbir ses çıkmaması canımı yakıyordu ama alışmak zorunda kalmıştım.