Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ambulams ve polis arabaları doluydu… kalbime bir ağırlık çökmüştü. Yaklaştığımda iki tane beyaz örtülü sedyenin evden çıkarıldığını görünce dona kalmıştım. Komşumuzun beni görüp ağlayarak bana sarılması ile titremeye başlamıştı. Neler oluyordu burada… ? Sormaya korkuyordum. Komşumu üzerimden ayırıp gözlerine bakıyordum sadece.
"D-dün gece g-gazdan oğlum… z-zehirlenmişler…"
...
(Taehyung)
Jungkook'un beni öylece bırakıp umursaması üzerine yerime geçmiştim.
"Bizde kalkalım daha işimiz var."
"Benimle aynı ortamdan bulunmak istemediğini açıkca söyleyebilirsin."
"Böylemeye gerek yok, sadece onu kendine affettir ebileceğine dua et."
"Jimin, lütfen… görmüyormusun piş-"
"Ne o Yoongi birini mi hatırlattı sana sanki? Hadi kalkalım gerçekten işlerim var."
"Zaten eski defterler ne zaman kapandıki… omegala-"
"Yoongi!"
"Tamam tamam geliyorum hayatımın en güzel omegası. "
"Aptal şey…"
Gönlünü bu kadar çabuk alabilmesine karşılık Yoongi ona sırıtiyordu. Bana bakıp omuzumu kısaca sıkıp ayrılmışlardı. Kalkacağım sırada Cha'nın üstüme doğru gelmesi ile birlikte herkes bize odaklanmıştı.
"SEN BENİMLE DALGAMI GEÇİYORSUN?! O SEFİL SEVİYORMUSUM GERÇEKTEN?!"
"Düş önüme. Orta yerde rezil olmak istemiyorsan sesini alçalt Cha hiç şakam yok."
Önden yürüyüp arkamdan geldiğine emin oluyordum. Jungkook'un bana yaralarını gösterdiği yere geldiğimizde gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.
"Biliyormusun dedemin seni neden hiç sevmediğini şimdiye kadar göremediğimi? çünkü ben seni hiç tanımamışım Cha. Paracı olduğunu söylediklerinde hep saçmaladıklarını düşündüm. Ama küçük bir çocuk gibisin. İstediğini alamayınca ağlayan. Jungkook senin yüzünden aptal gibi canını yaktım. Onun temiz kalbini senin ve benim pis ruhum ile kırdım. Şimdi ne kadar pişman olsamda herşeyi hakettiğimi biliyorum. Ona bundan sonra zarar vermeye kalkışırsan karşında bulacağın ilk kişi benim Cha. Ve inan bana asla yapmayacağım düşündüğüm şeyleri yapmış oldum ben."
"Ne yani? Bana şimdi onu sevdiğini saçmalamayacaksın heralde taehgung?! Daha dün tanıdığın omega ile o çok sevdiğin deden yüzünden evlendin. Sözmüş… ondan nefret etmek yerine benimi suçlu bulu-"
"Seni sevdim bir zamanlar evet. O gece yemekte neden arkamda durmadığımı Jungkook ile anladım. Seni gerçekten sevmediğimi, uğruna herşeyimi veremeyeceğimi anladım. Ama Jungkook onun için herşeyimi vermeye hazırım. Bir ömür boyu iyi olması için ondan uzak durup ve uzaktan sevmeyi göze alabilecek kadar seviyorum."
"Şaka gibisin! cidden çıldıracağım…"
Telefonumun çalması ile konuşmamız bölünmüştü. Arayanın Jungkook olduğunu görünce hem şaşırmış hemde sevinmiştim.
"Alo Jungkook-"
"İyi günler seoul hastanesinden bay Joon. Kiminle görüşüyorum? "
Hastane mi? Başına bir şey mi gelmişti. Dudaklarım titremeye başlamıştı. Heryerim uyuşmaya başlamıştı.
"Kim taehyung eşiyim! Neler oluyor?!"
"Hastaneye gelmeniz gerekiyor bay Kim. Eşinizin ailesi evde gazdan sebep ölümcül bir zehirlenme geçirdi , çok üzgünüm. Bay Kim şu an odala-"
Taehyung,Ailesini kaybetti ve hala kötülük peşindesin Cha! Çekil önümden!"
Yürürken sadece arkamdan gülerek bağırdığını işitmiştim.
Arabaya nasıl bindiğimi ve nasıl hastaneye vardığımı hatırlamıyordum. Sadece söylenen yere koşup Jungkook'un yanına girmiştim.
Yatıyordu gözleri kapalı bir şekilde. Kolunda serum ile öylece yatıyordu. Doktorun gelmesi ile dışarı çıkmıştım.
"Merhaba ben doktor Sung. Eşiniz üzüntü ve yaşadığı şok ile bayıldı. Uyanması an meselesi. Ölen aile yakınların çıkış ve cenaze işlemleri için gerekli formları doldurmanızı rica ediyorum. lyi günler."
Hemşirenin uzattığı kağıda bir imzamı atıp sevdiğim oğlana bakıyordum. Bir kabus olmalıydı hepsi bu olamazdı kapının dışına çıkıp küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladım. Telefonumdan annemi aramıştım.
"Efendim oğlum?
"Anne…"
Hıçkıtıklarımı durduramıyordum ve doğru düzgün konuşamıyordumda.
"Teahyung oğlum neden ağlıyorsun? Biseymi oldu sen iyi misin?"
"Anne Jungkook … biz hastanedeyiz."
"Ne hastanesi?! Tamam söyle hangi hastane? Hemen geliyoruz."
"Seul"
Baskada bir sey demeye dilim varmadı. Kendimi toparlayip odaya girdim.
"Üzgünüm bunu yaşamak zorunda olduğun için üzgünüm bebeğim…"
Elimde bir hareketlilik hissetiğimde başımı kaldırmıştım. Kendine geliyordu. Gözlerini yavaşça etrafına bakıp nerede olduğunu şdrak etmeye çalışıyordu. Anladığı sıra bir hareketle yataktan zıplamıştı.
"Dedem! Babanem!"
Dişarı koşacağı sırada ona engel olup kendime çevirdim. Güçlü kalmaya çalışıyordum onun için ama onun ağladığını gördükçe bende zorlanıyordum.
Verecek bir cevabım olmamıştı. içeri giren annem,babam ve dedemle istemesede yüzlerinden artık anlamıştı. Gözleri kararmış sinir krızı geiriyordu. Kolundaki serumu firlatıp yakama tutunuyordu.
"Neden! Söyle bana neden! O kadar kotü insan varken neden benim ailem? Söyle Taehyung neden onlar? Senin yüzünden oldu, seninle evlenmeseydim olmiycakti bunların hiçbiri. OLMAYACAKTI! Hani seninle mutlumuyuz? NE OLDU MUTLU MUYUZ! Hani seninle evlenirsem herkes mutlu olucaktı! Onları sen öldurdün! Bana yaptikların yetmedi bisey soyle Taehyung MUTLU MUYUZ ŞİMDİ HA!
Delice ağlayarak bağırıyordu , sıkıca sarılıp kendine bir şey yapmasından korkuyordum. Elleri ile saçlarını çekiyordu. Babam onu bir yandan tutmaya çalışırken hemşireler gelmişti. Zar zor onu tutmaya çalışırken bir iğne vurmuşlardı. Hareketleri yavaşlamıştı. Ve gözleride kapanmıştı.
🐰💗🐯
Önceki bolume gelen oy ve yorumaa bir bak canım desenize biz kaos istiyoruz. 22. Bölum oldu bi etkilesim yok. Sonraki bölumde aile her seyi ögrencek. Haddi bakalim.
