TUTKUNUN NOTLARI 18+

Söz.Bölüm 5.

Bu adam hakkında hiç bir fikrim yoktu.

Aşağıya doğru hava almaya bahçeye çıkıcaktım.

Bahçeye indim ve izlemeye başladım burda neden olduğumu bilmeden. Karşımda yeşil büyül çam ağacının altında oturdum. Ve yukarıya bakarak seyr ettim.

Düşünmeye başladım. Havanın soğuk olması beni üşütmüyordu. Kaç saat oldu bilmem ama oturmuş düşünüyordum. Kimsede umursamıyordu.

Sadece kendi kendime nasıl ayakta dururum diye düşünüyordum. Hava bozmuştu. Gözlerimi kapadım. Havayı tenimde hiss etmeye çalıştım.

Sessizlik çökmüştü adeta. Ayağa kalktım ve ters yöne yürümeye başladım. Ayaklarımla otlara çarparak yürüdüm birden gözüm pencereye sataştı.

Pencereden yabancının oturduğunun ve o kızla konuştuğunu gördüm. Yüzümü çevirdim. Karşımda durmuş duvara baktım boş boş.

Yüzümü çevirdiğimde bakışları beni bulmuştu. Gözlerimi devirerek ağacın altına oturdum.

Derin nefes aldım. Yağmur yağmaya başladı. Yüzümü gökyüzüne kaldırdım ve yağmurun yüzüme düşmesini sağladım. Gözlerimi kapadım bu bana aşırı iyi geldi.

10 dakika yağmurda durdum yeni yıkanmış saçlarım ıslanmış yüzüme düşüyordu. Yüzümden yağmur damlalarının kesilmesiyle gözlerimi açtım.

Karşımda durmuş yabancı bana bakıyordu elinde şemsiyeyle.
-Hastalanıcaksın.
-Bırak da nefes alayım.
-Nefes almanı engelleycek bir durum görmüyorum.

Sinirliydim ona karşı ama nedenini bilmiyordum. Sustum başımı aşağı diktim.
Yanıma oturdu. Yüzüne bakmadan konuştum.

-Kolun iyi galiba.
-Bana birşey olmaz.

-Sen kimsin? Neden beni kurtardın?
-İsmim Cenk. 23 yaşındayım. Sende Alara 17 yaşındasın.
-Bu kadar mı?

-Ne bekliyorsunki sabaha kadar konuşmamımı?
-Doğru ya kim beni... sustum.

-Sende bir şeyler var. Ama kötü hiss ediyorum. Bir şey olucak diye mırıldanarak konuşmaya başladım.

Ayağa kalkıb yürüyerek odama gitmeye başladım. Arkamdan geliyordu ama umrumdışıydı.

Malikanenin kapısını açmaya çalıştım. Ağırlığından açamadım. Arkamdan kapıyı ittirdi kendisi içeriye girdi. Kapı kapandı açamadığımı bildiği halde sinirimi bozuyordu.

Dizlerimin üzerine çöktüm ve kapının önünde bekledim. Açamayacaktımsa ona yalvaracakta değildim. Kendi kendime konuşmaya başladım.

-Alara gözlerinmi doldu? Alışkın olduğum şeyler bunlar. Kırılmana izin verme.

Göz yaşım soğuk yüzümde süzülürken gözyaşımı silmeye tenezzül bile etmedim. Aklıma ailemi kaybetdiğim günler geldi.

Araba kazası. Kapanan gözler. Ardından yanıb sönen ışıklar. Sadece yaşayan ben kalmıştım.

Hava yağmurluydu. Yüzüme düşen yağmur parçalarıyla gözlerimi aralamıştım. Ayağa kalkarak aileme döndüm.

Ailem kanlar içerisindeydi. Yüzlerinin örtüldüğü anlar aklımdaydı. Eli elime deymişti babamın. Kanı beyaz tişörtüme deydi. O beyaz tişörtüm hala kan içinde. Yıkamadım. Yıkayamadım her gün gördüğüm kabuslar beni intihara sürükledi. Derin nefes aldım unutmaya çalıştım 5 dakikalık olanları.

Birisi bana yaklaştı. Elini uzatdı.
-Soğuk hava içeriye gelin. Elini tuttmadan ayağa kalktım.

-Teşekkür ederim. İçeriye girdiğimde Cenkin bakışları beni buldu. Sinirli bir şekilde yüzüme bakıyordu. Yüzüne baktım ve yüzümü çevirdim. Merdivenlere doğru ilerledim,adımlarım ireli gide bilirdi ama geri gidiyordum. Arkamda onun bana bakıb bakmadığını görmek istiyordum.