TUTKUNUN NOTLARI 18+

Bilinmezlik. Bölüm 7.

Bana kinayeli şekilde baktılar ama alıştığım şeylerle korkutamazdılar beni.
-Sen bittin. İşini bitirin bu salağın. Adamlara işaret etdi.

Bir kez daha ateş ettim.
-Dur dur. Arkana bak.
9 canlıydı şerefsiz. Ölümdende korkmuyordu.
-Geri bas. Adımları korkutmadı beni.
Bana gülerek
-Off cesarete bak. Bana sen gibisi lazım.
-Benin sana ihtiyacım olduğunu kim dedi? Kinayeli şekilde baktım yüzüne.
-Arkana baksana.
-Salakmıyım ben? Ateş sesi. Yüzümü ateş gelen yere döndüm.

Cenkin kafasına dayanılmış bir silah. Ve tetik çekilmek üzereydi. Ellerim titredi ve ateş etdim Cenke silah dayayan adama.

-Cenk kalk Cenk. Koşmaya başladım Cenk silahı alarak vurmaya başladı her kesi. Benim kolumdan tutarak arkasına aldı.
-Şimdi cehennem olucak burası. Cenk ateş ediyordu bende elimdeki silahla arkadan gelenleri vurmaya başladım. Yüzümü 2 ci kata çevirdim
Sarı saçlı kız. Ellerindeydi.
-Cenk baksana hadi çekinme kardeşim.
-Cenk yardım et. Cenkin yüzüne baktım yüzü tedirgindi.

Bir az garip oldum o an neden bilmem. Kızı kurtarmalımıydım? Neden Cenkin yüzünde korku vardı? Cenkin kolunu tutdum.

-Sen oyala onları.
-Arkamda dur kes sesini.
-Dediğimi yap yoksa kendimi teslim ederim. Kolumu sıktı.

-Sinirimi bozma. Kolunu ittirdim
-Dediğimi yap karışma bana. Kolumu tutmak için elini atdı arkaya ama ben 2 ci kata bodrumdan çıkıyordum.

Sözümü söyleyib gitmişdim garip hiss bedenimi sarıyordu. 2 ci kata ulaşdığımda karşımda duran 2 insan vardı.
Silahlı ve sarışın kız. İçimden kötü bir hiss kurtarmamı söylüyordu. Ama yapmazdım ben bunu. Ayağa kalktım ve silahla adamın kolunu vurdum. Acıyla silahı atdı 1 ci kata düşdü silah. Her kes serbest kalmıştı. Koşarak kızın Cenke sarılmasını görmedim. Aşağıya baktım nedensiz şekilde.

Gördüğüm manzara bir az nedense dokunmuşdu bana. Boş gözlerle onlara baktım. Yüzüme bile bakmadı kimse. Yardım eden ben hayatımı salak gibi tehlikeye atan ben. İstenmediğimi düşünüyordum. Gözümü boş pencereye diktim. Hava kararıyordu hem hayatımda hem gerçekde. Elimden silahı yere attım. Herkes sese baktı 2 ci kata. Bense odama doğru yürümeye başladım.

Boş kolidora geldiğimde kapıyı açtım. Ve kapıyı kilitledim. Belimi kapıya dayayarak süzüldüm yere. Ellerimi yüzüme götürdüm boş gözlerle baktım etrafa. Elimi atarak kapının kilidini açtım ve ayağa kalkarak odama gitdim. Üstümü düzenledim.

Kötü zamanlarda iyi geliyordu . Odamdan çıktım ve yukarıdaki çatı katına çıkan yolu gördüm. Merdivene tırmandım ve merdiveni yukarıya çıkardım zor olsada.

Yukarıya çıktım yukarısı iyi geldi. Yüzüme vuran rüzgar sanki bana sarılıyordu. Belkide o kadar sevgisizdimki sadece bir basit rüzgarı bana sarıldığını hiss etdim. Yere çömeldim ve soğuk hiss etmeden oturdum zeminde.

Sadece boş gözlerle etrafa bakıyordum. Yere uzandım ve gözlerimi uykuya vermeye çalıştım. Zeminin soğuğu içime işliyordu. Ama umrumda değildiki nedensiz bir şeyin içerisindeydim. Bilinmezlikdeydim.

Uykuya hasret gözlerimi kapadım. Esen rüzgar saçlarımı okşuyordu. Gözlerim uykuya dalmıştı ama benim zihnim hala etrafımda olan şeylere hayatımda olan şeylere takılmıştı.

"Birden birisi benim koluma dokundu.
-Uyumuş. Bu ses çok tanıdıktı.
Birisi omzumdan elini çekerek belime yasladı.

-Prensesde yara bıraktım unutmaması gereken. Gözlerimi açamıyordum neden? Bu ses tanıdıkdı hayır kabusum yinemi önümdeydi?