Lanetin Cesedi.Bölüm 30.

3 1 0
                                    


Marselin dilinden.

Yüzüne bakamıyordum. Utanç içindeydim.

Hiç kimseden çekinmedim utanmadım ve ya vicdanımı sızlatan olay olmadı.

Ama Alara benim ruhuma bir uyuşturucu gibi işliyordu.

Asılılık yaratıyordu bende. Ona tutsak olmuştum ama esiri değildim.

Aşk...aşk değildi bu. Ne olduğunu bilmiyordum.

İlk gördüğümde sadece onu istiyordum çok güzeldi. Ama ne değişti bilemedim.

Cevap vermemeye çalışsamda beni soru yağmuruna tutması sinirlendirsede sinirlenmeye hakkımın olmadığını hiss ediyordum.

Onur öldü evet öldürdüm.
Kuzeyi bulmam çok zordu. Hatta abisini sevmesede benim öldürdüğüm için bana sarıcak olması sikimde değil.

Ama Alaraya saracağından korkuyordum.

Korku duygusu hiss etmemişdim.

Onun bana bakışlarından ne kadar korktuğunu hiss ede biliyordum.

Belli etmemeye çalışması bir o kadar başarısızdı.

Ayağa kalkarak omuzlarını geriye çekti.

-İyiyim artık. Eve gide bilirmiyim?

Bahçeye baktım suskun halde.
Jandarmalar bahçeden çıkıyordular.

Kara delikteydik. Çıkmaya çalıştıkca içine çekiliyorduk.

Ve bu delikde onuda boğamazdım. Bu saçmalığa son vermek zorundaydım.

Koluma dokunarak
-Sana diyorum duyuyor musun?

-Gidelim.
-Gidiyorum dedim.

-Sorun çıkarma artık.
-Sen neden sevgilinin yanında değilsin?

Sinirlenmek gibi şeyler yapamazdım artık ona. Yeterince haksızlık etmişdim. Benim yüzümden bu halde olacağını bilse yüzüme bakarmıydı ki? Bana memnunum yanında olmaktan dermiydi ki?

-İçeri geçelim hadi.

Kolundan tutdum ve yürümeye başladım.

Rahatsız olmasını aldırış etmedim bile.

İlk defa konuşkan olmadığına şahit oldum. Bu canımı epey sıkıyordu.

Onu eve soktum ve birden vücudunun titreyişini hiss etdim.

Kolunu bıraktım ve haraketlerine gözlerine bakmaya başladım.

Donmuşdu olayların başladığı yerler felaketin başlaması gözünün önünden gitmiyordu eminim.

Bu vaziyyet iyi gelmedi bana.

Onu beni sinir etmesine o kadar alışmıştım ki.

Alarayı ay tanesini bu halde görmek iyi değildi.

Her kes gibi güzel bir hayatı ola bilirdi benim yüzümden oldu diyerek suçluluğuma suçluluk kattım.

Şehir yıkılıyordu altındaysa çığlıklarımız kalıyordu.

Bağırmamızı duymamaları için kulaklarını tıkamıştı insanlar.

Deprem gibi her yer sallanıyor her kes terk ediyordu şehri.

TUTKUNUN NOTLARI 18+Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin