Darklar.Bölüm 18.

2 1 0
                                    

Suskunlukdu sessizlik ormanı daha da korkunç hale getirmişdi.

Acılar içinde vücuduma baktım üstümde olan mavi gömlek yırtılmış kanlar içindeydi.

Umrumda değildi olanlar sadece ölen insanlar aklıma geldikce titriyordum.

Bende Dark olduğum için benden de nefret ediyorlardı.

Anlıyordum onları gerçekten anlıyordum ama onlar içinde geçerli değildi bu söylediklerim.

Gömleğimi üstümden çıkararak sadece cropla kaldım.

Açık saçık giyinmek bana tersti müslüman olduğum için. Ama giyenlere saygı duyuyorum.

Siyah ceketimi üstünden giyerek fermuarı kapadım. Yolda çeşme bulursam temizlenirdim bu kanlardan.

Arabayla yolculukta kötü günden geçtiğimde yanımda olan kedicik bembeyaz kalmayı başaran minik vardı yanımda. Onunla komuşmaya çalıştım korkmaması için.

-Hey tüy yumağı,sana isim koymadım ben. Ne koyalım ismini? Cimcirella bayağı komik bir isim bence.

-Hayır ya benim gibi tam bir ladysin sen.
İsmini düşünüyordum konuşmamdan hoşlanmıştı sanki.
Mırıldanıyordu ama bilmedim neden benden hoşlanmıştı bence.

Arabayla giderken birden arkamdan gelen arabaları gördüm.
Bu yolda bu kadar araba nereden çıktı?
Karşıma baktığımda jandarmaların yoklama yaptığını gördüm. Bir şeyler dönüyordu sanki?

Arabayı yavaşca park ettim yanlarına.

Ardımdan gelen arabalarda durmaya başladı. Kimliğimi çıkartarak gösterdim.

-Anladım Alara Hanım gide bilirsiniz.
-Neden yoklamadınız ki?
-Siz aileniz gibi değilsiniz dedi gülümseyerek.

Gülümsedim ve kimliğimi cebime koyarak arabama oturdum. Arabayı çalıştırdım ve gitdim oradan uzaklaşmaya çalıştım.

Arkamdan hala o araba geliyordu nedense şüphelenmeye başladım. Belki arabayı sağa çekib konuşmalıydım?

Ya tehlikeli biriydise? Belki beni takib etmiyorsa o zaman utançdan yeein dibine girerdim.

Evin yakınlarına doğru gidiyordum.

Ailem abimin cesedini gömüyorlardır şimdi benimle uğraşmazlar.

Arabanın penceresinden evimiz gözüküyordu.

Artık gerçekten bıkmıştım ailemin yaptıklarından. Şehire yeni insanlar tanşınıyorlardı.

Beni ahali tanıyordu ailem gibi olmadığımı. Ama onlar tanımıyordu ki?

Bir süre dışarılarda gözükmem normal değildi. Hayatımı yaşayamam beni yakıyordu.

Artık eve ulaşmışdım arabayı park edib sessizce kedimi aldım elime.

Arabayı kilitleyib emin adımlarla eve doğru kimseye gözükmeden girmeye çalıştım.

Kimse yoktu bahçede bahçeden dolanarak evin arka çıkışına girdim. Çıkışdan odama çıkan merdivenlerden yavaşca yukarıya çıktım arkama bakaraktan.

Odamın karşısında durdum odamın kapısını açmaya çalıştım.

Birden omzuma dokunan elle birlikte bağırdım ama birisi ağzımı sıkarak çok sıkı tutdu.

-Sesini kes konuşucaz sadece.
Cenkdi bu. Ne tür manyaktı ki karşılaşmıştım ben bununla?

Elimle tamam işareti yaptım.
-Hadi geç bakalım ama ani haraket yaparsan öldürürüm seni umursamam.

TUTKUNUN NOTLARI 18+Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin