TUTKUNUN NOTLARI 18+

Yabancı.Bölüm 4.

Hangisinin tehlikeli olduğunu bilmiyordum. Ölücektim bunu anlamak zor değildi. Koşmaktan ölüyordum. Nefes nefese kalmıştım. Ellimin birini dizlerime yaslayıb diğerini göğsüme koydum. Arkamdan gelen yavaş yavaş adım sesleri beni ürkütdü.

-Nereye kadar koşucaksın?
-Sen yine mi? Nasıl buldun beni ?
-Kolaydı.
-İzin ver gideyim.
-Hayır. Bana doğru adım attıkca gidecek yerimin olmadığını biliyordum. O geldikce arkamca gidiyordum.
-Benden neden korkuyorsun?
-Seni tanımıyorum.

-O manyaktan korkmadın benden mi korkuyorsun. Kahakaha atarak kinayeli şekilde baktı yüzüme.

-Çekil ve git.

-Sınırlarını zorluyorsun. Bana yaklaşmıştı artık geri gidecek yerim kalmamıştı. Arkaya gitdikce oda ilerliyordu. Ağaca çarptım.
-Lanet olsun.

-Kaçacak yerin kalmadı dimi?
-Bırak gideyim.
-Hayır.
-Neden bırakmıyorsun beni?
Yaklaşdı. 1 addım kalmıştı aramızda.
Addım atıldı. Ve yüzüme baktı dokunarak.

-Sen tehlikedesin. Onur kafayı yemiş birisi. Burak dediğin adam şimdiye ölmüşdür. Ellerimi yüzüme dayadım.

-Hayır hayır bana yardım etdi. Benim yüzümden öldü. Benim korkma mı görerek ellerini kalbimin üzerine koyarak yavaşca vurmaya başladı. Sakinleşiyordum neden bilmiyordum. Yaptığı haraketlerle kalbim çarpmıyordu normalleşmişdi.

Ellerini yüzümden çekerek ellerini koluma doladı.
-Sakinleştiysen benimle gel. Neden bilmiyordum bu adamdan korkmamıştım. Çok garip cazibesi vardı. Kahverengli saçları karanlıkta siyahlaşmışdı.

Kolumu kaçmayayım diye hem sıkı,hem canım yanmasın diye boşluk bırakmıştı.
-Beni neden götürüyorsun ki?
-Onurun adamları yakınımızda.
-Peki diğer adamlara noldu?
-....
-Noldu?

-Çok konuştun. Yüzümü çevirerek etrafı inceledim.
Etrafda korkulacak bir durum yoktu karanlıktan başka. Nefesimi tutarak belimdeki acıyla durdum. Bıçaklanmıştım o anıları hatırlamak istemiyorum.

-İyimisin?
-Evet.
Yolda yürürken arabaya ulaştığımızı fark ettim. Arabalardaki adamlara işaret etdi ama anlamadım. Adamlar silahlarını arabaya koydular.

-Sana zarar vermeyeceğiz. İlk kez birisi beni düşünüyordu. 17 yaşında bir kızım bu duruma nasıl düştüğümü bile bilmedim. Hayallerim vardı okuyucaktım.

Ama bu kaçırılma olayında kaybetdiyim sınıf arkadaşlarımı hatırladıkca içim acıdı. Unutmak kolay değildi. Çok kötü bir olaya şahit olmuşdum. O olayda sadece ben kalmıştım keşke ölseydim.

Arabaya binmem için kapıyı açtı nazikce. Kolumu bıraktı ben arabaya oturdum. Kendisi önüme oturdu. Arabada yalnız o ve ben vardık. Araba ilerledi. Ormanlıktan çıktık ıssız bir yerde olduğumuz o kadar belliydiki. Camlardan dışarı baktım gözlerim doldu. Keşke arkadaşlarım ölmeseydi. Ama oradaki kadınları öldürmesine izin veremezdim. Birden cesaretimi toplayıb konuşmaya başladım.
-Hey bir şey sora bilirmiyim?
-Sor.
-Orada kadınlar vardı ben dışarı çıkmazsam öldürecekti. Onları kurtarmak imkansızmıdır?

-Sen olaylardan uzak dur. Olayı görmüşler bir kere aklı varsa sağ bırakmaz. Arada sessizlik oluştu ve sessizliği bozdu.

-Ailen var mı? Yüzümü arkaya diktim.
-Bana öldü diyorlar.

Cenkin konuşmasından bir şey olduğunu hiss etmişdim. Bir şeyler biliyordu. Belkide karşıma bilerek çıkmıştı tesadüf için değil.

-Diyorlar derken?
-Bana amcam bakıyordu bakmak denirse.