TUTKUNUN NOTLARI 18+

Karakum Ormanı.24 Bölüm.

Kapıyı çarparak dışarı çıktı. Bense kendim için değil Camila için dönmüşdüm.

Benim yaşadıklarımı yaşamasına izin vermeyecektim.

Lavaboya girerek göğsümdeki kanı silmek için elime havluyu aldım.

Tırnaklarımdaki kan yere damlıyordu umursamadan havluyla işi bitirdim.

Musluğu açarak elimden damlayan kanı yıkadım. Ve derin nefes alarak biç bir şey olmamış gibi banyodan çıktım.

Üstümdeki montu bağladım.
Ve telefonumdan Ahmet ve Camilaya mesaj attım.

-İşlemler değişti. 3 saat sonra hepimiz çıkıyoruz.

-İtiraz istemiyorum.

Ben yarına bırakamazdım her şey ola bilirdi.

Merdivenlerden inmek yerine odamdan balkondan sarkan çarşaflardan tutatak aşağıya indim.

Geldiğim yere dönücektim.

Bahçeye dikkat etdim. Kimse yoktu ve en önemlisigse kameralara yakalanmadan gidicektim.

Telefonumdan hemen yan mahalleye bir taksi çevirdim. Arkamda Cenkin eviydi.

Tehlikeli durumdu önden ailem arkadan Cenk şerefsizine yakalanma durumum vardı.

Cenkin evindeki çitleri kırmıştım ve tamir ettirmedi. Nedenini bilmiyordum.

Ama işime yarardı onun kapısından çıkıcaktım.

Eğilerek aşağıya çitlerin yanına baktım.

Oh ne güzel diyerek arkadan yürümeye başladım.

Ayak seslerimi hem duyuyor hem hiss ediyordum.

Yavaş yavaş emeklemeye başladım. Çıkışa doğru yol aldım ben ölsem bile biri sağ salim kurtulmalıydı.

Çitlerden ayrıldım ve yanıma yaklaştım.

Kapıda duran taksinin ışıklarını göre biliyordum ve buradan çıkmak zorunda olduğumuda nihayetinde biliyordum.

-Hadi az kaldı Alara.

Kendime teselli vererek ilerledim ve çıkışa ulaştığımda arkamda olan Cenkin evinden bağırışmalar duydum.

Ama yine salaklık peşinde olduğunu biliyordum.

Ayağa kalkarak arabaya bindim.

-Selam efendim. Şu konuma gidelim.

-Tamamdır.

Araba haraket etdiğinde Cenkin evine bakıyordum. Ya bir şey olduysa?

Kardeşimi kurtarıb cehennemime geri dönüceğim.

Telefondan Camilaya mesaj attım.

-Camila dışarı çıkın hemde hemen.

Okundu.
-Çıkıyoruz.

Nefes alarak derinden her şeuin benim için olmasa bile onlar için iyi olucağını biliyordum.

Evin yakınlıklarına ulaştığımda arabayı durdurdum.

-İnebilirim bekleyin bir az.

Arabadan inerek gözlerim dolu şekilde Camilaya baktım.

Ağlayarak ve bir anlıkta gülerek bana sarıldı.
Gözlerim dolmuştu ama nedensiz şekilde...

-Bak Camila git kurtar kendini. Ölsek bile dönme buraya.
-Abla..
-Camila kurtulmuşken kendini bir daha aleve atma. Ben yanmaya razıyım ama senin yanmana değil.