Olanlara alışmam çok zordu. Alışmak daha iyiydi ailem vardı.
Abim arabaya doğru ilerledi. Kapıyı açarak bana gülümsedi.
-Hadi artık çok az yolumuz kaldı. Dinlen.
-Uykum yok abi.
-Her zamanki gibi şımarık Alara.
-Benmiyim şımarık?
-Ve hiç zaman kabullenmeyen Alara. Gülerek elini arabaya vurdu. Çok gülmüşdü aynen bende çok güldüm. Abime kaynamışdım nedense samimiydi. Ama bir şey olmasından korktum.
3 saat sonra.
Araba Karadeniz yazısı olan bir plakanın üzerinden geçti. Varmışdık olaylar şehrine.
Artık her şey yeni başlıyordu ama anlamsızdı.
Hayallerimin peşinden gidicektim.
Okuyacaktım avukat olucaktım. Tabiki ailem bu duruma ne cevap vermesi umrumda değildi.
-Abi.
-Efendim abicim.
-Babam beni okutur mu?
-Evet neden okutmasınki?
-Öylesine sordum.
-Rahat ol ben buradayım. Gülümsedim yüzüne.
Abim arabaya odaklanmışdı. Birden gözüm aynadaki yansımaya takıldı.
Arabalar çok sayda araba. Arkamızdaydılar.
-Abi abi arkamızda araçlar var.
-Onlar bizimkiler olmalı.
-Bizimkiler derken?
-Bizim çalışanlarımız. Ama olmama ihtimalinide göz önünde bulundurursak sakın arabadan inme.
Abim telefonu aldı eline ve Niko diye birini aradı.
-Alo arkadakiler sizmisiniz?
-Hayır Harry bey istemediniz gelmedik.
-Geçitte karşılayın bizi hemen.
-Tamamdır.
-Abi korkmam normalmi?
-Korkma bizimkilermiş.
-Ama öyle demedin?
-Sadece korkma alışırsın.
Arabalardan biri yanı başımıza geldi.
-Abi araba.
-Eğil. Arabayı ormana sürdü. Çatışma çıkmıştı. Dakikalarca başımı kaldıramadım. Titriyordum korkumdan.
Araba sesleri artan silah sesleri yanan sönen ışıklar.
24 dakika sonra.
Çatışma sesleri durdu.
-Abi iyimisin?
-İyiyim abicim kaldıra bilirsin başını korkma artık geçti gitti.
Çok sakindi bu durumlara karşı o.
-Abi bunlar neydi şimdi?
-Hiç sen eve git.
-Nasıl gidicem?
-Görmüyormusun bak şu kırmızı malikane bizim ev.
Gördüklerime şoke olmuşdum.
Nasıl atlatıcaktımki ben bunları. Heyecan dorukdaydı heyecan dahada basıyordu beni.
Korkmam normalmiydiki?
Eh işte yıllar geçicekti ne bilecektimki bu durumlar komik gelicek alışılıcaktı bu durumlara?.
Abimle birlikte siyah arabaya binerek evin önüne geldik. Arabadan inib kapının önünde durdum. Heyecandan bayılıcaktım ama nedenini bilemem.
Harry gözlerini bana dikmişdi bakıyordu yüzüme. Adım atmamı bekliyordu.
-Hadi bende babamı almaya gidiyorum.
-Yalnız mı kalıcam ben?
-Ailenle kalıcaksın. Israr etmedim bahçeye girdiğimde birisinin ensemde konuşmasını duydum.
-Korkma ben buradayım.
Yüzümü döndüğümde arkamda durmuş kahve gözlü uzun boylu Cenki gördüm.
-Sen ne yapıyon burada?
-Ben babanın iş ortağıyım.
-Suç çetesi demekki?
Eliyle ağzımı bağladı
-Yavaş konuş bak bir şey yaparsan 2 mizde ölürüz.
-Nasıl yani?
-Sen dediğimi yap. Sadece dediğimi yap.
Bilmeceler içinde kaybolucaktım.
Adımlayarak evin kapısında kolu tutdum. Birisi kapıyı açarak kollarını açtı.
-Annem diyerek bana sarıldı. Karşılık verdim ama yabancıyıdım sanki. Kendi ailem değilde başkalarıylaydım gibiydim.
İçeriye girdim herkes bana sarıldı kucakladı. Saatlerce aynı şeyin içindeydim.
-Otursana annecim.
Arkamda duran koltuğa oturdum. Kapının açılmasıyla her kes ayağa kalktı. Gelen babamdı. Kapıya yönelmiş tedirgin bakışlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TUTKUNUN NOTLARI 18+
ActionTutkulu bir travma. Gerçekliklerke yüzleşen kendi ailesi bildiği aslında onu olaylardan korumak için gerçek ailesi tarafından tutulmuş bir aile. Ben Alara Dark. Karşımdaki ailem ve haklı taraf arasında sıkışmış bir kız. Ama ben göz yummayıb dünyayl...
