İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi?
Doğru. Fakat eksik.
İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır.
Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etraf...
Hellüüüü Hoşgeldiniz aşkımlar. (Ve yeni okurumlar 🥺)
Bölüme geçmeden önce bir şeyler söylemek istiyorum.
Yeni yeni minik tatlı okurlar geldi. Hoş geldi. Onların okuma listelerine eklemelerini, yıldıza basmalarını, yorum yapmalarını görüyorum. Bunları bazen sırıtarak bazen de ağlayarak okuyorum ve şu birkaç gündür çok duygusalım. Bazılarınızın okunma listesinin adı çok komikti onlara da çok güldüm kxğwlxğwğxğwğsğw
Ay iyi ki geldiniz, iyi ki varsınız yaaaa. Son bölüme kadar usanmadan sıkılmadan geldiğiniz için çok mutluyum. Çok teşekkür ederim 🤍
Yıldıza basıp bol bol yorum yapalım. Lütfen, düşünceleriniz benim için çok kıymetli. Seviyorum sizi. Keyifli okumalar dilerim efenim 💌
Bir de buraya, şu an nasıl hissediyorsanız sizi tanımlayan bir emoji bırakır mısınız?? Ben başlıyorum. 👸🏼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12. BÖLÜM
"Yalanlar ve Kumrular"
🪶🤍
Ne derler, bilirsiniz: Yüreğinin götürdüğü yere git. Onun sesine kulak ver. Doğru yol tam da orada. Hislerimize güveniriz, çeker kapıyı gideriz. Nasılsa kalbim haklıdır deriz. Peki ya o bahsini geçirdikleri yol, bir çıkmaza çıkıyorsa? O zaman ne yapmalıyız? Duvarın dibine sinip birinin bizi yerden kaldırmasını mı bekleyeceğiz?
Hayır.
Çıkmaz sokakta geri adım atmak da bir ilerlemektir.
Biliyordum. Babam beni korumak için böyle yapıyordu. Acımasızcaydı sözleri fakat biliyordum, öyle düşündüğünden değildi. İşten her gelişinde ilk bana sarılması, gelirken en sevdiğim çikolatayı almayı unutmaması, balkonda çerez yerken beni de hep yanına çağırması... Sayamadığım daha birçok babalığı vardı. Lisede yaşadıklarımı bilmemesi onu haklı çıkarmazdı elbette. Ama eksilerini bildiğim gibi artılarını da biliyordum. Ama ne vardı ki artık onun yanına gidemezdim. Çünkü kırılmıştım.
Yüreğimin ibresi, ona giden yolu göstermiyordu.
Peki ya ona ne demeliydi? Bana yalan söylemişti. Göz göre göre, gözümün içine baka baka yalan söylemişti. Saklamıştı beni takip ettiğini, evimi, okulumu bildiğini. Tamam, onu da anlamaya çalışıyordum. Beni korkutmak istememişti. Ama ben ona güvenmeye çalışıyorken yalan söylemesi olacak iş miydi?
