Askerin Karısı +18

12 / Askeriye

🤍 30.000+ Okuma! 🤍
🤜🏽 Seviyorum sizi askerler. 🤛🏽

İçim kıpır kıpırdı! Küçüklüğümden beri askeriyenin içini, oradaki duyguları görmek.. çok heyecan katıyordu bana! Evlenmiş, olgun olmam gerekirken şuan küçük bir çocuktan farksızdım.

Altıma siyah bir bol paça pantolon, üstüme siyah bir içlik ve siyah ceket ile simsiyahtım. Batuhan ile ister istemez uyumluyduk. Kendisi simsiyah giyinmişti. Siyah bir pantolon, siyah kazak ve siyah ceket.

Araba askeriye kapısının içine girdi. Kapıdaki görevli askerler Batuhan'nın camından Batuhan'ı gördükleri an selam duruşuna geçip önümüzdeki engeli yukarı kaldırmışlardı. İnsan ister istemez bir yükseliyor..

Biraz daha ilerlediğimiz de boş bir otoparka arabayı park etmişti. Arabadan inince cidden bomboş olması tuhaf gelirken merakıma yenik düşerek sordum.

"Batuhan burası neden boş?" sorarkan yanına yürüyordum. Önünde durduğumda bu söylediğime karşı etrafa bakmıştı. Boş olması onuda şaşırtmıştı. Bir yandan yürümeye başladık çıkışa doğru.

"Burası bizim gibi üst rütbeliler için yapılmış bir otopark güzelim." elini belime yerleştirip kendine doğru çekti. Artık alışmış gibiydim aniden tepki vermiyordum. Ama heyecanım hep yüksekti. Sorusuna karşı anladığımı belli ederek sesler çıkarmıştım.

Otoparktan çıkıp askeriyenin içine girmiştik. Batuhan'ı gören herkes selam duruşuna geçmesi cidden çok hoş geliyordu. Buradaki saygı ve kuralcılık bambaşka bir seviyeydi.

Bize doğru gelen bir asker nefes nefese gelmişti. Tam önümüzde durunca önce selam vermiş sonra Batuhan'nın kafa hareketi ile "Komutanım buyrun." demişti. Batuhan söz hakkı vermeden konuşmaları yasaktı bir nevi.

Batuhan elindeki dosyayı alıp içine göz attı. Kafasını askere sallayarak "Tamamdır Ümit." demişti. İsmi Ümit olan asker selamını verip geri geldiği yönden gitmişti. Batuhan'nın yürümesiyle yürümeye devam ettik. Elindeki dosyayı rulo haline getirmiş tutuyordu.

Asansörün önüne gelip düğmeye bastık. Asansör beklerken benim gözlerim hiç durmadan etrafı inceliyordu. Cidden çok mükemmel bir yerdi. Sırtımı duvara dayamış asansör beklerken her yeri inceliyordum.

Bir anda görüş açım kapanmıştı. Yanımda duran Batuhan'ı dibimde görmeyi beklemiyordum. Kendimi refklesle daha çok duvarın içine girmeye çalıştım. Tam önümde, dibim de dururken bir ayağını ayaklarımın ortasındaki boşluğa koyarak daha da çok yakınlaşmıştı. Fazlasıyla yakınken kafasının yakınlığı burnu burnuma değecek gibiydi.

İçime kaçan sesimle "Batuhan askeriyede olma-" derken sözümü kesti.

Bir eli saç tutamımı kulağımın arkasına doğru götürürken, "Yani evde olsak olur mu, karıcım?" demişti. Kuruyan boğazımla zorla yutkunurken bedenim işlevini kapatmıştı.

Her dakikada bedeni yaklaşırken, her dakikada içim içimi yiyordu. Asansörün olduğumuz kata gelme sesi ile Batuhan'ı hemen ittim. Kendisi gülerken ben boş asansöre bindim hızlıca. Arkamdan gelip asansöre binince düğmeye bastı ve asansör yukarı doğru çıkmaya başladı.

Tam yanımda, omuzlarımız birbirine değecek şekilde asansörün duvarına yaslanmış bekliyorduk.

"Dolunay," dediğinde kafamı ona doğru çevirdim.