"Zorla evlendik farkındasın değil mi?" dedim dehşetle. Umursamadı ve gözlerimin en derine bakıp, belimde olan eli belimi okşamaya başladı.
"Evet karıcım. Gayet farkındayım." dedi.
Herkesin yaşam süresinde "İyi ki hayatıma girmiş." dediği bir insan veya insanlar vardır.
O insanı hayatın boyunca unutmamaya çalışmak, her zaman sevmek, her dakika kahkaha atmasını istemek sanki canın uğruna görevmiş gibi gelir. Ailen, arkadaşın, eşin, dostun kim olursa olsun her saniye onu görmek istersin. Bu insanlar o kadar iyi insanlardır ki 'hayal ürünü' denilen parça gibilerdir.
Ama tek bir şey olduğu an hayatın durur. O kişi istemese bile gider ve senin hayatın başa sarılan filme döner.
Neden başa sarılır?
Çünkü filmin başında, kendi hayatında, tek başındaydın.
Hayatıma iyi ki girmiş denilen altın değerinde olan insanların gözü açık olan süre biter. Gözleri kapanır ve bu yaşam oyunu onlar için bitmiştir. Ve sadece geride hâlâ yaşam oyununa devam edenler için bu daha zorlu hâlâ gelir. Nedeni; sevdiği ve değer verdiği altını kaybeder.
Kendi filminiz sezon sonuna girmiş gibi olur. Bir boşlukta kalmak, saatlerce ağladıktan sonra sadece gözün açık boş düşünceler ile sadece duvara bakmak gibi. Düşünceler arasında tek cevabı olmayan soruda; Şimdi ben tek başıma ne yapacağım?
Düşünüyorsunuz, arıyorsunuz, mantıklı kelimeler aklınıza geliyor ama onları bir dakika sonra geri kafanızdan yoluyorsunuz. Kafanızın içi döngüye giriyor.
Ama şunu bilin ki sizin yönetmen olduğunuz film sezon sonuna girse bile elbette devam edecek. Yeni bölümler gelecek, yeni karakterler gelecek. O yeni karakterler hem iyi, hem kötü olması hayatınızı değiştirse bile yönetmen sizsiniz unutmayın. Sadece kötü ise o filmden çıkarın. Eğer iyi ise film değil, hayatınıza alın.
Ama kendi yönetmen olduğunuz filmde kimseye yönetmenliği vermeyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👑900.000+ Okuma..👑
Batuhan'nın babasını kaybettiği üzerine 1 hafta geçmişti. Askeriye ne kadar izinde kalmasını istese bile askeriyeye her gün normal hayatında yaptığı gibi saati saatine gidiyordu. Sanki babasını kaybetmemiş gibiydi ama içinde olan acı asla geçecek gibide değildi.
Bu süreçte yanında olan insanlar çoktu. Annesi Hatice hanım hayat arkadaşını kaybettiği için bitkin bir hâle düşmüştü ve iyi olmak için memleketinde oturduğu kardeşine gitmişti.
Batuhan'nın yanında bir çok insan olması destek verici olsa bile akşam uyumaya gittiğinde sadece bir insan yanındaydı.
